Uit de vakantiepost 6 - Zomer 2012

Ontbijt aan zee

We hebben het goed voor elkaar vandaag. Op tijd uit bed, eitjes koken en koffie in de thermosflesjes: we gaan aan het strand ons ontbijt gebruiken.

Keurig volgens plan rijden we het parkeerterreintje bij “ons” strandje op. Er staat een camper waarvan de bewoners op klapstoeltjes aan een klaptafeltje zitten te ontbijten. Nee, dan wij. Niet een miezerig parkeerterreintje maar het hele strand is voor ons! Behalve een paar spelende kinderen van een aanliggende vakantiewoning komen we nog niemand tegen. We zijn de eersten!, jubelen we.

Op onze gebruikelijke stek organiseren we ons kampement. Straks wordt het geheid drukker, dat zul je zien op zaterdag, zegt Arie. Deel uitmaken van de mensenmassa op het strand is zijn schrikbeeld. Nou, voorlopig hoeft hij zich daarover geen zorgen te maken. We installeren ons zoals we dat gewoon zijn. Windschermpalen de grond in slaan, klapstoeltjes klaar voor de zit, parasol  - nee die kan nog even wachten, zo fel is de zon nog niet…..

Eerst gaan we zwemmen. Een beetje bibberig wandelen we naar de zee. Het is wel frisjes. Eenmaal “door” zwemmen we lekker een fiks aantal denkbeeldige baantjes. We voelen ons echte bikkels. De eerste wandelaars zijn inmiddels verschenen – ze wagen zich niet aan zwemmen.

En dan: ons ontbijt. Wat een vondst. Prinsheerlijk nuttigen we onze croissantjes met jam, kopje koffie erbij. Onvergetelijk moment. Na het ontbijt pakken we ieder ons boek. Arie leest “Slopers” en ik “Zondaarskind”. Lekkere titels voor aan het strand. Kijk ons daar nou toch zitten. Hebben we zowaar alweer een onvervalste stranddag.  Wie had dat thuis twee weken geleden durven denken?

Dat het in de loop van de dag steeds harder gaat waaien zal ons de pret niet drukken. We laten de parasol steeds ietsje verder zakken zodat we in de schaduw onze boeken kunnen blijven lezen. Verbranden zullen we niet! Dit is precies de rust zoals we ons die wensen. Alleen het ruisen van de golven en wat gekrijs van de meeuwen. Meer niet.

Later dan we van plan waren vertrekken we campingwaarts. Innig tevreden. De boeken zijn uit. 

Het strand oogt verlaten. Waar al die mensen gebleven zijn? Die hadden niet zo’n onverwoestbaar Zeeuws windscherm en zijn naar huis geblazen. Zeker weten.