We zijn op
zoek naar een passend cadeau voor Jorien. Elske, Koen, Aart en Tessa en ik. Het
mijne heb ik vlot te pakken en ik beland in de rij voor de kassa. Om onze tijd
zo efficiënt mogelijk te besteden vertrekt Elske alvast met de jongens naar de
buurwinkel. Tessa mag bij oma blijven - die vindt dat helemaal niet erg.
Ik ben aan de beurt en manoeuvreer met
pas en pinautomaat, ondertussen mijn kleindochter scherp in de gaten houdend.
Verbeeld je dat haar onder mijn supervisie iets zou overkomen.
Tessa
lacht als altijd naar iedereen en windt in no time de hele rij achter mij om haar mini-pinkje.
"Wat een schatje, hè", hoor ik mijn achterbuurvrouw zeggen. Een
mannenstem vult haar aan, zo te horen lacht hij Tessa met mierzoete stem toe:
"Mag jij fijn met Mama mee??"
De tijd staat stil, heel even
maar.
Ik glim, ik straal, van binnen. Maar ik zeg natuurlijk niets en reken af met mijn allergewoonste
gezicht. Geroutineerd parkeer ik de wandelwagen uit en met ingehouden jubel
verlaat ik het pand: mijn achterkant oogt als een mama. Ik huppel nog net niet.
Wat een bof dat
Elske er niet bij was, zeg, want dan was ik ongetwijfeld als oma ontmaskerd. Mag ik ook
eens meevallen?
Ik grinnik nog na.
"Heyyy oma!", daar zijn de jongetjes weer. Het klinkt me als muziek in de oren, zonder aarzelen voeg ik me bij mijn familie. We hebben nog tijd voor een ijsje in de septemberzon. Dat we zowat uit ons hemd waaien deert ons niet.
Koen wil bij oma op schoot want die is zo lekker warm.
Ja, bij mij zit hij uit de wind, reken maar. Breed zat.
Dat dan weer wel.
