Dagelijks zie ik een of meer gebeurtenissen van dezelfde datum, uit verschillende jaren, voorbij komen. Dat betreft een instelling die ik zelf heb aangevinkt, er is niets aardigs aan, ik kan het uitzetten - als ik wil maar dat doe ik niet.
Vandaag zie ik de Hooiberg, Hemelvaartsdag 2015.
Samen met Elske en de jongetjes beklom ik 's morgens vroeg de 562 treden.
Een persoonlijke mijlpaal nadat ik gedurende zo'n twintig jaar het traplopen als een belemmering ondervond. En hier deed ik het gewoon, weliswaar stevig getraind, tot mijn eigen verrassing!
Elske las het verhaal van Hemelvaartsdag uit de Bijbel voor.
Onvergetelijk moment.
Nooit vergeet ik hoe wij viertjes daar boven stonden, neerkeken op het vliegveld. "Ik wil naar Nederland!", lanceerde Aart (5) zijn hartewens zonder bestaansrecht. Tja, wie wil er nooit eens iets dat niet kan?
Oma deed dapper: "Aart, moet je horen! Als jij hier niet woonde dan stonden wij hier niet en ik vind het hier prachtig!"
Meer nog dan tot mijn kleinzoon sprak ik daar tot mezelf. En hoewel ik het hele eind nog omlaag moest kon mijn dag al niet meer stuk. De Hooiberg beklommen, ik was véél hoger gekomen dan ik ooit had durven dromen! En wat ik daar nog niet wist: dit was nog maar het begin. De foto die Elske van me maakte tijdens de afdaling markeert voor mij het moment dat mijn leven weer voorzichtig bergopwaarts begon te bewegen....
Twee weken geleden zat ik er weer, met de jongetjes (nu 7 en 9).
's Morgens om half zeven reden we weg, we hoefden niet ver.
Bij het uitstappen miste ik de waterfles: die stond nog thuis op het aanrecht. Omdat mijn twee maatjes de berg al op stuiterden moest ik er eerst achteraan om ze weer in de auto te krijgen: "Jongens, kom eens terug, we gaan het water halen! Zonder water de Hooiberg op is nog stommer dan het water vergeten!" Oma is wel dom maar niet gek.
Twee keer op een dag de Hooiberg op, dat doe je niet vaak. Nog meer geluk.
Een kwartier later stonden we weer onderaan die grote bult. Met het water en een voorleesboek.
"Hier mam, neem maar mee, leuk om uit voor te lezen!", zei Jorien en zo belandde Dummie de mummie in mijn koffer - en op de Hooiberg. Iedere honderdvijftig treden las ik een stukje, dronken we een slok water, aten we brood, fruit of een snoepje: genieten voor drie.
We kwamen met gemak boven. Daar las ik het hoofdstuk uit, de jongetjes hingen aan mijn lippen. Met een fris windje was het prima uit te houden.
Grootmoederhoogtepunt 2017.
Twee kiekjes bomvol geluk.
Mijn geschiedenis kent vele hoogtepunten en de Hooiberg op Aruba zit er twee keer tussen.
