Huh? Op vrijdagmiddag? Waar is iedereen?
Ik kies een plekje bij het raam, haal mijn laptop tevoorschijn en klus nog wat. Altijd wat te doen met die studie. Buiten is het opgehouden met zachtjes regenen, zoals mijn moeder dat noemt. Lekker, ik zit binnen. Gelukkig, het is een gewone vrijdagmiddag. Na de eerste halte wordt het voller. Ik krijg buren. Heerlijk zo'n stiltecoupé.
In Den Haag plenst het ook. De nieuwkomers druipen van de regen. Mopperend op haar natte pak gaat een jongedame aan de overkant van het gangpad zitten. Ze heeft gezelschap, een doorweekte jongeling zet zich tegenover haar. We zijn compleet, alle stoelen zijn bezet. Het mopperen van de buurvrouw duurt voort. Op de regen, de drukte, de volle trein, de stiltecoupé, het houdt niet op. Gelukkig, ze heeft ook nog iets leuks te vertellen. Ik kan niet om haar volume heen. Daar komt iets uit de tas tevoorschijn, het ritselt. Al wil ik het niet horen, ik moet wel. Een broek is het, heel goedkoop, hij kostte maar....
Nu is het mooi geweest. Ik buig mij voor mijn buurman langs en vraag haar met een glimlach en op hetzelfde volume als het hare: 'Mevrouw, wilt u alstublieft iets zachter praten? Of ergens anders gaan zitten?' Ze moppert in ene moeite verder, 'Er is nogal lekker veel plek om te zitten!'
'Ik hoef dat allemaal niet te weten, van die BROEK', vul ik mezelf nog stevig aan en kruip terug op mijn ipad. Nu heb ik ineens twee grijnzende buurmannen; nummer drie leest stug in zijn boek.
'Ik hoef dat allemaal niet te weten, van die BROEK', vul ik mezelf nog stevig aan en kruip terug op mijn ipad. Nu heb ik ineens twee grijnzende buurmannen; nummer drie leest stug in zijn boek.
De trein stopt, er komt een plekje vrij naast onze mopperkont. 'Kom naast me zitten', bitst ze haar reisgenoot toe maar hij verroert zich niet. 'Straks komt er iemand anders naast me zitten, toe nou', dringt ze aan, maar hij kijkt wel uit, en bovendien het kwaad is al geschied, er zit al iemand. Het meisje, nu stil, draait de coupé haar rug toe en kijkt uit het raam, de jongen houdt zijn ogen onafgebroken op het mobiel in zijn handen gericht.
Een halte verder slingert buurvrouw haar volgende commando de coupé in: 'We gaan!' Ze verheft zich - en weg is ze. Haar reisgenoot volgt, iets minder snel door de tas en de koffer die hij meetorst.
Heerlijk toch die stiltecoupé.
