Het is
woensdagmiddag op het Zorgplein. De
leerlingen van B4Va organiseren het jaarlijkse Sinterklaasfeest voor de (klein-)kinderen
van het BKW-personeel. Inclusief de voorbereidingen vormt dit het praktijkdeel van
het schoolexamen Zorg & Welzijn. Met échte kinderen kun je écht laten zien
hoe goed je bent.
Op
initiatief van onze vertrouwde “HuisPieten” Jolijn en Jorien is de opzet van
het feest dit jaar veranderd. De Pieten achten de fysieke aanwezigheid van Sint
niet langer noodzakelijk, zelfs ongewenst, gezien de onevenredige spanning en
het kleuterverdriet van vorig jaar. Dus krijgt Sint een snippermiddag en nemen
zijn Pieten met hun B4Va-crew de honneurs waar. En hoe! De
leerlingen hebben vorige week in groepjes alle aanmeldingen geïnventariseerd en
zijn vervolgens met het benodigde geld op pad gegaan. Ze hebben voor alle kinderen bij hun leeftijd passende
presentjes gekocht en die netjes op naam ingepakt.
“Mag ik volgende week ook
Zwarte Piet zijn, mevrouw?” Zeker acht paar puberogen keken me bedelend aan.
Wie kan daar nee tegen zeggen? Ik niet. Al bleek
Jorien achteraf niet zo blij met zoveel extra zwarte hulpjes, ik kon er de grap wel van
zien en stemde toe: Je zorgt zelf voor een pak en voor iemand die komt
schminken. Een van de meiden bevorderde ik tot Hoofdpiet; zij inventariseerde een lijst
met namen, zeven extra Pieten leverde het me op. Een hulpvaardige moeder wilde
ons helpen en een handige leerling bestelde via internet wat extra schmink. Mooi geregeld, zou je zeggen. Twee meiden
van de parallelklas wisten zich behendig tussen de pietenploeg te wurmen: tegen
mijn collega verklaarden ze dat ik hen gevraagd had om mij te komen helpen – aan
mij vertelden ze dat ze zulke professionele pietenpakken hadden dat ik geen nee meer
durfde te zeggen. Dachten ze. Gelukkig
spreken wij collega’s elkaar ook nog dus de list werd tijdig ontmaskerd: de meiden
krijgen gewoon kookles in plaats van pietenpret. Alles op zijn tijd!
En nu is het dan woensdag. De schminkmoeder heeft een sollicitatiegesprek en kan niet komen. Dat begint al goed. Heleen, de
onderwijsassistent, blijkt niet ingeroosterd. Lieve help, ook dat nog. In de pauze drink ik mijn bakje koffie in de personeelskamer. Daar komt
een van de jongens op me af: “Mevrouw, we hebben een probleem. We zijn
allemaal ons Pietenpak vergeten!” Oei, dat is me nou ook wat!
Ik houd mijn gezicht keurig in de plooi en
vraag hem wat hij nu gaat doen. “Kan ik even thuis mijn pak gaan halen?” stelt
hij me vol overtuiging voor. Nee, natuurlijk kan dat niet. Kom ik even mooi weg. Geen gedoe
met schminken. Geen extra onrust in de tent. Grinnikend drink ik mijn koffie op. Daar gaan we! Heleen is gelukkig toch van de partij. Een heerlijk paar extra ogen erbij en een hele zorg minder.
Van 10.45
tot 14.35 uur duurt de les en van 13.00 – 14.15 uur het feest. Strakke planning is het devies. Daadkrachtig bouwen de leerlingen het
Zorgplein om tot een waar “Zwartepietenhuis” met bijpassende activiteiten in de
verschillende werkvelden. De uitvoering daarvan is door de leerlingen zelf
bedacht. Ervaringsgericht Leren ten voeten uit. Ideaal voor onze Doeners!
In het werkveld
ziekenhuis wordt Sint-poppenkast
gespeeld, in de thuiszorg kunnen
kinderen hun Pietendiploma behalen, in de
kapsalon staat een Sint-knutseltafel klaar en in het kinderdagverblijf doen de kinderen pionnen-dans op Sinterklaasliedjes.
Voelden onze
leerlingen zich tijdens het oefenen nog voor joker staan, zodra de kinderen er zijn is dat over. Nu is het helemaal echt. Een genot om naar te kijken voor docent en (groot-)ouders,
zoals onze – soms bewerkelijke – pubers zichtbaar genieten van het vermaken en
begeleiden van de kinderen.
Twee
leerlingen vormen het ontvangstcomité en wachten onze gastjes in de hal op. Zo
nodig begeleiden ze hen naar het Zorgplein. Daar krijgen de kinderen een
naamsticker en worden ze naar een zitplaats begeleid. In het begin gedragen de leerlingen nog wat onwennig maar gaandeweg krijgen ze steeds meer schik
in hun rol en taak. Meer dan een vingerknip of een gebaar als ondersteuning
hoef ik niet te maken, samen met de onderwijsassistent zijn we stand-by voor
vragen of problemen. Maar het echte werk, dat doen vanmiddag onze leerlingen!
De Zwarte
Pieten komen op het afgesproken tijdstip het Zorgplein oprennen en zetten de
boel gezellig op stelten. Samen met kinderen en zelfs enkele leerlingen dansen
ze na het welkomstwoord de “Zwarte Pieten Style” , het malle dansje dat
momenteel zo razend populair is. Iedere kleuter kent het, en de Pieten
natuurlijk ook. Dat Jolijn zich de volgende dag afvraagt hoe ze toch aan die
vreselijke spierpijn komt: ik weet het wel als ik het filmpje terugkijk. Net
goed. Als je zo gek doet moet je dat de
volgende dag nog voelen.
Dat de
computerspeaker de “pionnendans” van de kindjes niet kan overstemmen mag te
pret niet drukken: één van de jongens zingt met zijn baard-in-de-keel-stem de
liedjes luid genoeg mee en als zijn maatje op het stopknopje drukt houdt hij abrupt
op met zingen: het signaal om de pion van de vloer te pakken (zoals bij
stoelendans, wie is er net te laat?)
In de
poppenkast is het krap voor de meiden, ze hebben zichzelf niet meegeteld bij de
opstelling, maar ze laten zich niet kennen. Hun voorstelling doen ze vier keer
en natuurlijk is de laatste de beste. Reken maar dat ze vanmiddag iets geleerd
hebben. En ik ben trots op ze, want dat poppenkast spelen waren ze van tevoren
echt niet van plan. En ze doen het wel, en goed ook!!
Een van de
jongens zei vorige week: “laat mij maar Sint zijn, want ik ben turk”. Maar ja,
geen Sint dit jaar dus hij doet iets anders. Behalve de begeleiding van de
Pietengym moet hij de tijd tussen de rondes bewaken, een gewichtige taak. Hij
krijgt van mij een oranje plastic fluitje. “Mag ik mijn mobiel voor de tijd gebruiken?”,
vraagt hij met een grijns. Mobielen zijn
ten strengste verboden op het Zorgplein maar als je nu zo’n belangrijke taak te
verrichten hebt? Dan moet je goed uitgerust zijn, dus vooruit maar. Dat de spelrondes
niet allemaal even lang duren valt niemand op, dat mobiel zie ik alleen in
gebruik voor het afgesproken doel. En dat oogt heel professioneel.
Kleine
kindjes die op de tafel klimmen, en bal in een korf mikken en dan op de bank
mogen springen, je houdt het niet droog met die slungelpubers ernaast. In de
knutselhoek is het heerlijk rustig. Er wordt flink geknutseld; de jufjes vinden
het zelf net zo leuk als de kinderen. Vooraf hebben ze ijverig allerlei
Sinterklaasfiguurtjes uit zitten knippen om nu op mutsjes te kunnen plakken. Mijn leerlingen verzorgen schijnbaar geroutineerd de volledige uitvoering, zoals de ontvangst
en het welkomstwoord, ik glim van trots. Ze delen de
versnaperingen rond, voorzien (groot)ouders van koffie of thee, begeleiden de activiteiten en het rouleren van de
groepjes. Na het uitpakken van de cadeautjes zie ik een van de knullen als
vanzelfsprekend al het inpakpapier van de grond rapen. Hij verzorgt ook het afscheidswoord
en wat ben ik trots. Op hem, op allemaal, dit stelletje ongeregeld dat me drie
weken terug nog alle hoeken van het Zorgplein probeerde te laten zien. Wij
klaren hier met elkaar een geweldige klus!
De kinderen
verlaten nu geleidelijk aan het Zorgplein. Gezamenlijk ruimen we de rommel op.
Alle meubelen
gaan weer op hun plek, de gebruikte gymspullen retour gymzaal. Ongelooflijk:
als twintig minuten later de bel gaat ziet het Zorgplein er weer onberispelijk uit. En dat is
maar goed ook want er komt een nieuwe klas aan. Maar voor
het zo ver is gaan we nog even zitten, want de Zwarte Pieten willen hun team nog toespreken. Ze evalueren samen het feest en geven professioneel feedback op de verschillende activiteiten.
Natuurlijk ontvangen de leerlingen van hen het compliment dat ze vanmiddag dik verdiend
hebben.
Heel attent geven de leerlingen op eigen initiatief ook feedback aan de Zwarte Pieten : "Jullie doen het zo losjes, jullie zijn echt heel goed op elkaar ingespeeld!" En daar zijn onze Pieten enorm mee in hun sas. Want één keer per jaar samen je act opvoeren en dan goed op elkaar ingespeeld lijken: dan heb je het goed aangepakt. (Waarvoor dank, meiden!) Innig
tevreden bekijken Heleen en ik de groep: werkelijk iedereen hier heeft zich van zijn beste kant laten zien. Er is vanmiddag geen onvertogen woord gevallen. Wat zijn we trots.
B4Va heeft alle zeilen bijgezet om het Sinterklaasfeest tot een spetterend
succes te maken.
Dat dit uitstekend gelukt is was duidelijk te zien aan de stralende gezichtjes van de kinderen.
