Ineens is het er.
Toch. Ondanks alle rumoer gaan we dit jaar gewoon Sint vieren.
Alle gebruikelijke vragen worden als vanouds gesteld, luister maar eens rond deze week….
- Wat doen we op vijf december - en wie is er dan bij?
- Gaan we nog lootjes trekken?
- Organiseer jij nog het Sinterklaasfeest op het Zorgplein (nee, dat doen mijn leerlingen en goed ook!)
- Mag ik op mijn stageschool als de Sint komt?
- Wanneer mag ik mijn schoen zetten?
Zo ongeveer verging het later ook onze Pieter, die een week na de Sint zijn verjaardag viert… Die wist niets meer te verzinnen voor zijn verlanglijstje want hij had alles al ;-) Of het was uitverkocht - ik heb nog eens het halve Land van Altena afgereden voor een poppenkast. En over uitdagend buitenspeelgoed zoals skeelers of een vlieger moest je dan al helemaal niet beginnen.
Dat was toen. Nu kun je alles "krijgen" via internet, te beginnen bij Marktplaats.
Tja, die Sint - die weet wat.
In Nieuw-Lekkerland kun je begin december enthousiaste jongeren als Sint en Piet inhuren ten behoeve van het goede doel. Terwijl ik het bericht lees buitelen mijn herinneringen over elkaar. Ooit chauffeerde ik mijn eigen kroost in Sinter-en-Piet-tenue van deur naar deur, en natuurlijk niet op een paard maar in de auto. Via via hadden we een pak bemachtigd en het spel kon beginnen. Uitstappen, aanbellen - en in de auto wachten tot ze terugkwamen. Die mijter was nog het meest onhandig. Toen we een Scénic kochten was dat voorbij, die kan zelfs een Sint herbergen.
Zwarte Piet kan zich uiteraard prima autonoom verplaatsen, Jorien reisde in haar outfit en met een mooi praatje ooit gratis met de bus de polder door en voor letterlijk zwart werken is ze altijd te porren….
De opbrengst voor een goed doel bestemmen: dat is echt prachtig.
Zo hebben we het bij ons in huis ook altijd gedaan. Sinds we zelf een complete outfit onder dak hebben zijn de kleinkinderen het goede doel. (Of was het andersom, dat ben ik even kwijt?)
In Nieuwendijk kon je destijds ook een Sint inhuren.
Je betaalde toen nog met guldens en de opbrengst was als ik me goed herinner voor het jeugdwerk. Natuurlijk tekenden wij voor een huisbezoek door de goedheiligman en toen het op 5 december begon te schemeren liep de spanning in huize Mol aardig op. Komt hij of komt hij niet, wachten duurt lang….
Om klokslag zes uur ging de bel.
In het licht van de straatlantarens ontwaarde ik voor de deur onmiskenbaar de Sint met zijn Piet, een uur eerder dan afgesproken. Geruisloos opende ik de deur en siste: "wat komen jullie doen?" Dit was niet de begroeting die het tweetal verwachtte, ze zwegen even verbaasd en Sint fluisterde: "Jullie hebben ons toch besteld?" Terwijl ik koortsachtig nadacht over hoe dit op viel te lossen voelde ik een kinderhoofdje dat zich tussen de deurpost en mijn knie wrong: Pieter van vier. "Kijk eens wie we daar hebben?" kreunde ik zo monter mogelijk.
En tegen Sint: " Nou, kom dan maar binnen - met je knecht"
Ik leidde de goedheiligman en zijn partner naar de zitkamer en draaide in de keuken alle pitten uit. "Arie, we hebben bezoek!", bitste ik naar boven en samen met de kinderen zongen we het ene lied na het andere. Cadeautjes had de Sint niet bij zich want die lagen nog boven in een kast: een boterletter was alles wat ik - en hij dus ook - in de gauwigheid voor de dag wist te toveren. Maar een onverwacht feestje voor de kinderen was het zeker. Een echte verrassing.
Toen de Sint en Piet even later vertrokken - met de belofte de pakjes over een uurtje na te leveren - kwam mijn afscheidslied uit mijn tenen. De kinderen hadden dubbel feest want na het eten deden we het nog eens dunnetjes over. Zingen, pakjes, blije gezichtjes.
Na al die jaren vraag ik me af of Sint en Piet het zelf nog weten?
