De tandarts en ik voeren een bizarre relatie. Ik vertrouw hem om zijn vakmanschap maar zijn beloften zijn me niet veel waard: daarvoor hebben we samen teveel meegemaakt. Deze geschiedenis begint namelijk in april met zijn opgewekte uitroep: "Wat een meevaller, ik hoef maar een derde deel van de vulling te vervangen!" - maar daarover ga ik hier niet uitweiden.
De kies ging er dus uit. Ik fietste op een zonnige middag vanaf ons nieuwe adres naar het ziekenhuis. Lekker dichtbij vergeleken met de week ervoor, toen we nog in de polder woonden. De feitelijke ingreep was zo gebeurd, en ik doorstond alle kennismakingsverplichtingen van de dagen die volgden met een blauwe wang. En minstens zo belangrijk, zonder pijn, een enorme opluchting naast de ergernis van een incompleet gebit.
Mijn tandarts gaf me een half jaar om bij te komen en te sparen, er kon een brug geplaatst worden. Mijn mond was ruim genoeg om in te werken (en dat heb ik geweten) en de kwaliteit van de buurkiezen naar behoren. Kijk, daar had je weer zo'n tandheelkundig gelukje waar ik maar niet blij van kan worden.
We maakten een vijftal afspraken voor een tijdsbestek van een maand. Minstens wekelijks beklom ik de afgelopen tijd de behandelstoel, die zo gewoon een beetje van mij werd. De kapitaalvernietigende werkzaamheden aan mijn "goede" kiezen teneinde de brug te kunnen installeren verdroeg ik zonder klagen. Verdoven, slijpen, slopen, oplappen, happen, tikken, mond open, nog iets verder, bijt eens even... Het vooruitzicht van een complete bovenrij maakte me dapper.
Vandaag is de finale. Ik stap de wachtkamer binnen en haal mijn portemonnee tevoorschijn. "Ik heb mijn wisselgeld meegenomen", doe ik blijer dan ik me voel. De tandarts lijkt verbaasd, dit gebeurt hier kennelijk niet vaak. Tussen mijn muntgeld heb ik een verrassing voor hem: de kroon die afgelopen donderdag in mijn hapje ontbijtkoek bleef hangen. Netjes schoongepoetst en opgeborgen, "kunt u die weer even voor me inparkeren?" Je eten kauwen met een gat linksboven en eentje rechtsonder is echt bijzonder irritant!
Ik mag gaan zitten, mond open. En niets zeggen, dat vind ik het lastigste van de tandarts. Eerst de brug inbouwen. Zodra die hangt krijg ik een spiegel in mijn hand gedrukt. Het resultaat valt me alles mee, ik zie gewoon mezelf in de stoel liggen. Dan de kroon rechtsonder even fiksen, en dat blijkt nog een heel gepriegel - maar het lukt.
Binnen het half uur sta ik buiten. Met mijn mond vol tanden. En dat niet alleen. Ik krijg ook het gipsen gietmodel mee naar huis. Een royaal gebaar, want waar maak je dat mee? Je stapt bij je tandarts binnen met een kies en je gaat de deur uit met een heel gebit in je tas! Ik heb het beleefd.
