Netjes op tijd fiets ik de steiger op.
Daar staan we, in een lange rij voor Dordrecht en Sliedrecht. Scholieren, volwassenen, de meesten met een fiets. Een jongen fietst de rij langs tot hij bijna vooraan is en zijn vrienden roepen "Hey Jochem!!" Achter aansluiten Jochem brom ik met een grijns, de omstanders lachen en Jochem ook, maar hij blijft staan waar hij stond. Hij wil duidelijk als eerste de boot op.
De ene na de andere grote schuit vaart ons voorbij maar van de Waterbus geen spoor. Wat is die laat vandaag. Met enige verbazing zien we het reguliere heen-en-weer-pontje de kade naderen, krijgt dat nu voorrang? Maar nee, de matroos roept van boord, nog voordat de pont aanmeert: "Reizigers voor Sliedrecht en Dordrecht mogen met ons mee!!" Iemand roept terug: "Vaart u naar de Merwekade?" en ja, dat is zo, en ook naar Sliedrecht, beaamt de matroos op stormvolume. "Zwijndrecht mag niet mee!" voegt ze er nog aan toe.
Huh, Zwijndrecht? Daar zijn we toch al? Omstanders lachen met mijn vraag mee, de stemming is gemoedelijk. Moet die hele rij op dat bootje? Ik ben zo te horen niet de enige die zich dat afvraagt en de matroos commandeert ons met ferme stem: " Alle fietsen netjes tegen elkaar aan zetten, dan kan iedereen mee!"
Zoals ik verwachtte staat Jochem als eerste op de boot. Ik parkeer mijn fiets zo krap dat hij geen kant uit kan. Haha, wat dacht je, vent? En nu? Zijn vrienden roepen hem en hij kijkt benauwd om zich heen. Wil je er uit, Jochem?, vraag ik vriendelijk. Verbaasd kijkt hij me aan, ken ik hem? Ik ga het hem niet moeilijker maken. Terwijl ik stel dat hij voortaan natuurlijk netjes achter de rij gaat staan geef ik hem de ruimte. Opgewekt voegt hij zich bij zijn vrienden achter ons.
De Waterbus van Zwijndrecht naar Dordrecht is een mooie catamaran die halverwege de trip meestal even lekker vaart maakt. Daarvan kan bij ons zwaarbeladen bootje geen sprake zijn maar wat een doorzetter is dit! Zonder haperen ploegt het vaartuigje zich door het donkere water. Een van de jongens zet uit volle borst het lied in dat mij nu ook door het hoofd speelt: "Zie ginds komt de stoomboot uit …" Niemand valt hem bij, hij zingt lachend door tot de allerlaatste regel. Mijn buren knikken en glimlachen, de stemming zit er lekker in.
We zijn er bijna al zingt niemand dat. Of ik nu mijn aansluiting naar Papendrecht niet mis?, vraag ik aan de matroos. Nee hoor, die wacht wel, belooft ze. We meren aan, ik check uit en verlaat het scheepje. Onverstoorbaar opgewekt waakt de matroos over een ordelijke aftocht, met voor iedereen een groet.
Voordat ik aan land ben heb ik het al in de gaten: de pont ligt op de plek waarvandaan zij zo naar Papendrecht vertrekt. Ik had net zo goed aan boord kunnen blijven. Geduldig wacht ik tot iedereen vertrokken is en rijd mijn fiets weer de pont op. Ik check in, nog eens, nog eens: de automaat accepteert mijn pas niet, bijt me alle keren toe dat deze kaart al behandeld is. Uw apparaat begrijpt mij niet, verzucht ik tegen de matroos. We lachen er samen om en schudden ons hoofd maar eens. Het wordt al licht als ik even later de Papendrechtse bodem betreed. Onze gastvrouw wenst iedereen een prettige dag en en laat mij als eerste van boord gaan. Zeer vereerd. Een tikje spijtig bedenk ik: Hier had Jochem bij moeten zijn.
Ik stap op mijn fiets en bereid me voor op een bomvolle drukke gezellige schooldag.
Er is nog niets gebeurd en ik heb nu al iets beleefd.
Laat de rest maar komen.
