Keurig op tijd bij de bushalte, stoom uit mijn oren maar toch gehaald. Wat zijn die trottoirs toch ranzig als je met je kicke koffertje door de bijnaverdwenen sneeuw moet snellen.
Geen bus. Niet op tijd en niet te laat. Gewoon niet. Een verliefd stelletje dat zojuist roerend afscheid heeft genomen wijzigt de plannen, de jongen komt teruggefietst en het meisje hijst zich op de bagagedrager. Weg zijn ze.
Het wordt later en duidelijker, die bus gaat niet meer komen. Dag reisplan. Dit stond niet in 9292.nl. Mijn rotsvaste vertrouwen in de bus raakt ernstig beschadigd. Ik bel naar huis, mijn man gaat me redden. Ik bied het buurmeisje in het bushokje mijn lift aan, maar nee ze moet naar Dordt. ik dring niet aan, dan moet ze het zelf maar weten. Volgens mij gaan er ook treinen die kant uit. Ik been zo snel ik kan terug richting huis. Daar ga ik weer met mijn koffertje, we sjezen samen over het fietspad want op het asfalt is gestrooid. Arie stopt naast me met de auto. ik stap in, hij brengt me naar het station. Gered. Ik zie mijn intercity nog net wegrijden. Ook dat nog. Wat nu?
En dan moet ik vandaag niet naar Amsterdam maar naar Leiden, heerlijk twee uur minder reistijd, jubelde ik gisteren. Dat werd dus uitslapen - ik werd wakker met een zere rug van het liggen. Van zeven uur slaap, zie je wel dat moet ik niet doen. Nog een geluk dat er geen potje migraine aan vast zit - had ook nog gekund. In ieder geval heb ik wat slaap ingehaald, dat was hard nodig. Dan maar zo.
Maar hoe kom ik nu op tijd in Leiden? Geen wifi hier op het perron. Na mijn ambulante vervoerder is het nu mijn digitale reishelpdesk waar ik een beroep op doe. Ik sms Jorien. 'Hoe was het ook weer, zei je, overstappen op Blaak?' Ja, supersimpel, schrijft ze terug: uitstappen, even wachten en weer instappen. Kan niet mislukken.
En zo gaat het ook. Het voelt wat vreemd, uitstappen, wachten, instappen zonder de gegevens vooraf bestudeerd te hebben. Nu zit ik in de goede trein, ik verschijn straks stipt op tijd bij mijn studiegenoten om aan onze synthese-opdracht te werken. Ik heb voor mijn gevoel al heel wat beleefd en de dag moet nog beginnen. Met een heerlijk Bachmuziekje permitteer ik me in de trein de rust van deze dagboekkrabbel en wat gerelateerde overpeinzingen.
Wat ns.nl en 9292.nl me ook voorrekenen, als het er op aan komt zijn het de mensen die van me houden waar ik het van moet hebben. Als ik mijn simpele Nokiaatje maar bij me heb.
