sept. 2012 - Pubermeisje in de trein

Mijn studiedag in Amsterdam zit er op. Gauw naar huis!!

Op station Sloterdijk word ik geadopteerd door een pubermeisje. De trein heeft vertraging en ze moet naar Ouddorp. "Ik kom wel naast u zitten want al die enge figuren hier daar heb ik het niet op." Daar sta ik. Ik ben dus niet eng. Mooi is dat. Ben ik eindelijk oma, heb ik eens een dag geen leerlingen, zit ik straks met een bellend hip ding met een joekel van een koptelefoon om haar nek naast me in de trein.

Ze belt haar vriendin. "Wat een drama, schat, de trein rijdt niet! Nu haal ik de metro niet, zoek jij even op hoe laat ik dan weer kan? Ik zit zo naast een normale mevrouw, schat, ze staat hier naast me." En ze lacht breeduit naar me met haar stralende blik vol mascara. Ik bedwing mijn impuls om ook iemand te bellen en net zo over mijn pleegreisgenoot uit te wijden. Ik sms Jorien, die kan hier vast wel om lachen. Ja hoor, daar is haar reactie al. Of ik mijn lichtjesbril al aan haar heb gedemonstreerd? Hey, dat is een goed idee. Moet ik haar soms ook nog voorlezen? 
Mijn protegee commandeert er op los, vriendin staat onder de douche (Huh?? Nu?? Te bellen??) maar moet daar snel uit om de benodigde informatie aan te leveren. Ze lacht voortdurend naar me en als ik fluister "als-je-blieft!!!" verbouwt ze grijnzend de bevelen tot verzoeken. Ik heb lol. Dit is best grappig. "Hopelijk hebben we zo een goede plek in een trein!", zegt ze stellig. "Eehmm, ik zit eigenlijk altijd graag in de stiltecoupé", mompel ik. "Ik ook!!", roept ze stralend verrast, "ik hou niet van herrie!" 

En zo zitten we even later samen in de trein. En we hebben Wi-Fi! Naast me zit mijn puber lief met haar tablet te spelen. Ik trek mijn iPad uit mijn tas en zet mijn avontuur op Facebook. Hilarisch. Ik ben niet eng. Normaal zelfs. Zonder Facebook heb ik een vriendin gemaakt. En ik weet niet eens hoe ze heet. 
Ik ga de act met mijn lichtjesbril doen. Eens zien wat ze daar op te zeggen heeft. Even later weet ik natuurlijk hoe ze heet. En ik weet nog veel meer, ik had haar bijna mee naar huis genomen. Een duim in het gips vanwege de botontkalking, ja dat heb je met één nier, als je per dag 56 (!) pillen slikt. Binnenkort aan de dialyse. 

En dan hoop je verpleegkundige te worden terwijl je op een ZMOK-school zit. Ik heb vorige week in Schotland meegekregen dat kinderen aan hun toekomst moeten werken en niet naar hun noodlot moeten kijken. Met dichtgeknepen keel zwaai ik haar in Rotterdam uit, en dan moet ze nog met metro - bus - bus. Ik heb chocola gegeten die voor de gastvrouw bestemd was ("dat weten ze toch niet") en mijn lichtjesbril? Die zette me definitief op mijn plek want.... die had haar oma ook maar dan in het rood.

Dit meisje vergeet ik nooit meer. Wat een kanjer.