Leve de vakantie
De
verhuizing is ons niet in onze kouwe kleren gaan zitten. Het inpakken van de
Kip kostte ons nog nooit zoveel hoofdbrekens als dit jaar.
Zit alles
wel in de caravan? En wat er nog niet in zit, waar is dat?
We zoeken
een uur naar de loopschoenen. Net op het moment dat de gedachte ons daagt dat
ze er zelfstandig vandoor gegaan zijn valt ons oog op een kast die nog niet door
ons geopend is. Geen wonder want er staat heel wat voor. Maar geen
moeite is inmiddels teveel om die schoenen boven water te krijgen dus hup, aan
de kant met die zooi! En ja hoor, daar staan ze, netjes tussen de voetbalschoenen
en de schaatsen. Probleem
opgelost.
Nadat alle
noodzakelijke klussen in huis geklaard zijn en de caravan volgeladen is -de
fietsen incluis- bel ik bij onze nieuwe buren aan om ons af te melden. Ik
overhandig hen volgens afspraak een briefje met wat telefoonnummers en een
mailadres – voor het geval dat….
Het zijn reuze
aardige mensen en we maken even een praatje. Maar nee, ze willen ons niet
ophouden, wensen ons een fijne vakantie en ja, ze houden een oogje in het zeil,
dat deden ze voor onze voorgangers ook, we hoeven ons geen zorgen te maken. Met
een gerust hart laten we Jorien achter in ons nieuwe huis.
Onze buren
blijven echter staan waar ze stonden, ze verzetten geen stap. Ik begrijp er
niets van, totdat buurvrouw glimlachend vraagt of we het niet erg vinden dat ze
blijft kijken om ons uit te zwaaien?
Nee, hoe kun
je zo’n hartelijk gebaar nou erg vinden?
Arie stapt
stoer achter het stuur en rijdt vlotjes achteruit de oprit op. Onder het
toeziend oog van Jorien en de buren koppelt hij fluks de Kip aan de Scenic en
daar rijden we, uitgezwaaid door onze buurtjes: onze eerste nieuwe
vakantie-ervaring zijn we voor ons huis al rijker.
De reis naar
Sint Laureins verloopt vlot. Wel hebben we in de haast nergens opgeschreven wat
het adres van de beoogde camping is en dat is niet zo handig. Onze helpdesk
Jorien brengt uitkomst per sms. “De Molenweg zoeken en dan de Sint
Margrietepolderweg aanhouden”. Hmmm, als dat maar gaat lukken. Arie weet nog
van Google Maps dat de camping precies op de grens ligt – maar zonder internet hebben
we daar nu niet zoveel aan.
Het valt
mee, we komen er vlot. Dankzij Jorien! En dankzij Arie natuurlijk met zijn fenomenaal
oriëntatievermogen. Ere wie ere toekomt!
Op camping
de Soetelaar worden we vriendelijk welkom geheten. De campingbaas komt voor ons
van zijn trekker en wil alles van ons weten. Naam, adres, woonplaats. Het “Campingcarnet”
dat we hier altijd voor gebruiken is in de verhuizing onzichtbaar geworden,
ontdekken we. Met enig peinzen kunnen we er in ons huis nog een vindplaats voor
bedenken maar we zullen het deze vakantie zonder moeten doen! Dapper dreunen we
ons nieuwe adres op. Zelfs het telefoonnummer rolt er nu uit alsof we het al
jaren hebben.
De boer
heeft een verrassing voor ons in petto: we mogen zelf een plaats uitkiezen op
het zéér ruime veld, er is echter één “maar”: op iedere plek heeft hij een wit
gemarkeerde steen aangebracht en de caravan dient met een wiel op die steen te
staan. Zo houdt hij zijn grasmatje heel en heeft hij geen gesjoemel met de ruimte.
Monter rijden we met de Kip het veld op. Ik stap uit en wijs Arie de weg, kijk,
daar ligt onze steen. In één keer staat het wiel er op. Tevreden kijken we
elkaar aan: we zijn een goed team he.
Met het oog
op de naderende bui die we nu zelfs al kunnen voelen beginnen we snel aan het
afkoppelen.
Ik wil de
elektriciteitskabel aansluiten en heb als eerste door welke fout we gemaakt
hebben, hier heb ik vorig jaar zo om moeten lachen bij onze overburen: we staan
achterstevoren, de deur komt in de bosjes uit. Dit hebben we nog nooit
meegemaakt.
Hikkend van
de lach herstellen we onze misser. Caravan er weer aan, even keren - hopla….!
En daar
begint het me toch te gieten, bakken van de hemel! In een sprong zitten we
naast elkaar in de auto en kijken elkaar aan, wat nu? Vooruit, jassen aan en
gaan!, commandeer ik.
En we gaan!
Pootjes uitdraaien, elektriciteit aansluiten en zes minuten later zitten we
samen IN de caravan aan een lekker glaasje ijsthee. Want ja, het mag dan
regenen, het is ook nog 25 graden!
Raampjes
open, boekje erbij, en genieten van de rust van Camping de Soetelaar in Sint
Laureins. Onze caravan staat op Nederlands grondgebied en de WC in België. Waar
maak je dat mee?
Laat het
maar regenen, wij zitten hier prima!
Na het avondeten
klaart het op. We kunnen wel een stukje gaan fietsen.
Dat stukje
wordt een STUK natuurlijk, zo gaat dat bij ons.
Het is hier
prachtig. Bij het kerkje van Sint Kruis worden we aangesproken in sappig
Zeeuws. Of we hier op vakantie zijn? Kennelijk straalt het van ons af? Mooi zo!
Ik maak een
foto van het kerkje in de avondzon en we fietsen weer verder. De hoofdweg is verboden
voor fietsers en het fietspad leidt ons eigenlijk de verkeerde kant op. Daar zouden
we geen halszaak van maken, ware het niet dat we de bliksem van de volgende bui
al voor ons zien. Dat wordt trappen!
In ijltempo karren
we terug naar de camping, met links van ons een prachtige rode zonsondergang en
rechts een loodgrijze lucht met flitsen. Wat een tegenstelling en wat kunnen
wij hard fietsen.
Voordat het
begint te regenen rijden we de camping weer op. We stallen onze rijwielen droog
en nemen nog even een kijkje bij de karpervijver.
Dit heeft
Arie niet geweten, je kunt hier heerlijk vissen - maar de hengels liggen thuis.
En we weten
zelfs waar!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten