DigiNeel blogt: 2017

zondag 10 december 2017

Geen tijd om te bloggen

IJs en vis

moet je nemen als het er is

zei mijn vader

Datzelfde geldt

voor

sneeuwfoto's

Pluutje mee

en gaan

maandag 14 augustus 2017

Wie bekijkt wie?

heerlijk

zo'n uurtje in het bos

grappig

dat ik me soms

meer bekeken voel

dan kijker

zondag 11 juni 2017

Heel even hadden we het mooiste schuurdak van de buurt

Precies op

het juiste moment

uit

het raam kijken

je droomfoto maken

braaf weer verder slapen

dat was

een

mooi begin

van

deze zondag

zondag 14 mei 2017

Facebook wijst mij fijntjes op mijn eigen herinneringen.
Dagelijks zie ik een of meer gebeurtenissen van dezelfde datum, uit verschillende jaren, voorbij komen. Dat betreft een instelling die ik zelf heb aangevinkt, er is niets aardigs aan, ik kan het uitzetten - als ik wil maar dat doe ik niet.

Vandaag zie ik de Hooiberg, Hemelvaartsdag 2015.
Samen met Elske en de jongetjes beklom ik 's morgens vroeg de 562 treden.
Een persoonlijke mijlpaal nadat ik gedurende zo'n twintig jaar het traplopen als een belemmering ondervond. En hier deed ik het gewoon, weliswaar stevig getraind, tot mijn eigen verrassing!

Elske las het verhaal van Hemelvaartsdag uit de Bijbel voor.
Onvergetelijk moment.
Nooit vergeet ik hoe wij viertjes daar boven stonden, neerkeken op het vliegveld. "Ik wil naar Nederland!", lanceerde Aart (5) zijn hartewens zonder bestaansrecht. Tja, wie wil er nooit eens iets dat niet kan?
Oma deed dapper: "Aart, moet je horen! Als jij hier niet woonde dan stonden wij hier niet en ik vind het hier prachtig!"

Meer nog dan tot mijn kleinzoon sprak ik daar tot mezelf. En hoewel ik het hele eind nog omlaag moest kon mijn dag al niet meer stuk. De Hooiberg beklommen, ik was véél hoger gekomen dan ik ooit had durven dromen! En wat ik daar nog niet wist: dit was nog maar het begin. De foto die Elske van me maakte tijdens de afdaling markeert voor mij het moment dat mijn leven weer voorzichtig bergopwaarts begon te bewegen....

Twee weken geleden zat ik er weer, met de jongetjes (nu 7 en 9).
's Morgens om half zeven reden we weg, we hoefden niet ver.
Bij het uitstappen miste ik de waterfles: die stond nog thuis op het aanrecht. Omdat mijn twee maatjes de berg al op stuiterden moest ik er eerst achteraan om ze weer in de auto te krijgen: "Jongens, kom eens terug, we gaan het water halen! Zonder water de Hooiberg op is nog stommer dan het water vergeten!" Oma is wel dom maar niet gek.

Twee keer op een dag de Hooiberg op, dat doe je niet vaak. Nog meer geluk.
Een kwartier later stonden we weer onderaan die grote bult. Met het water en een voorleesboek.

"Hier mam, neem maar mee, leuk om uit voor te lezen!", zei Jorien en zo belandde Dummie de mummie in mijn koffer - en op de Hooiberg. Iedere honderdvijftig treden las ik een stukje, dronken we een slok water, aten we brood, fruit of een snoepje: genieten voor drie.

We kwamen met gemak boven. Daar las ik het hoofdstuk uit, de jongetjes hingen aan mijn lippen. Met een fris windje was het prima uit te houden.
Grootmoederhoogtepunt 2017.

Twee kiekjes bomvol geluk.
Mijn geschiedenis kent vele hoogtepunten en de Hooiberg op Aruba zit er twee keer tussen.

maandag 8 mei 2017

"Ik ben tegenwoordig heel goed want ik begrijp ineens alles, mam!"

Onze jongste ging naar het vmbo.

Op de fiets,
vijftien kilometer heen en weer terug
door de polder.

Na een week of zes in de brugklas
had ze haar conclusie getrokken:

Ik ben tegenwoordig heel goed want ik begrijp ineens alles, mam!

U had het zeker wel verwacht,

vroeg de meester van groep 8 tegen het einde van het schooljaar.

Nu had ik niets verwacht,

ik was de onbevangen moeder
van een blij kind
dat zich door de basisschooljaren speelde.

Met het oog op een aanstaande verhuizing
was ze vroeg in groep 3 beland

en daardoor altijd de jongste van de klas.

Opgewekt, nieuwsgierig, bijdehand, creatief.

Ik had nog nooit een gedachte aan het vmbo besteed
die expliciet met haar in verband stond.

Wel heb ik me later
na die opmerking uit de titel

geschaamd omdat ik niet gemerkt had
dat ons zonneschijntje

op haar teentjes had moeten lopen.

Twee van onze kinderen begonnen op het gymnasium

en eentje "deed" havo.

Ik ga niet uitleggen wie welk diploma heeft gehaald

maar vanzelf ging dat allemaal niet,

ze hebben er allemaal
op hun eigen manier
hard voor gewerkt.

Op al mijn kinderen ben ik ontzettend trots,

ongeacht hun schooldiploma.

Alle vier werden ze een bevoegde leraar,

ieder op zijn of haar eigen manier.
De verschillen zijn groot en toch niet -

Ze zijn gewoon goed.

En zolang onze jongste daar geen melding van maakt

zal er geen kind in haar klas zijn dat denkt:

Oh onze juf heeft op het VMBO gezeten,

dat zie je zo.

Ik werk al zeventien jaar als docent in het VMBO

en heb daar nog nooit een dag spijt van gehad.

Natuurlijk moet je fit zijn
en tegen een stootje kunnen

want onze leerlingen zijn mondig, handig en supercreatief.

In de loop van de jaren
neem je van die eigenschappen vanzelf iets over

en dat is precies wat je nodig hebt

om een goede leraar te zijn.

Op al mijn leerlingen ben ik vroeg of laat trots,

en meestal niet een beetje.

Omdat ze iets doen wat ik niet verwacht,

iets bedenken wat ik nooit zou doen
of

omdat ze me recht-voor-mijn-raap zeggen
wat ze van me vinden:

vaak hebben ze gelijk,

soms klinkt het aardig en soms iets minder.

Wie ben je en wat doe je met je talenten,

daar gaat het om

bij leraar en leerling

op welk niveau ook
jong geleerd
levenslang

daar wil ik

als docent, als moeder of anderszins

graag
een bescheiden schakeltje in zijn.

Kom niet aan mijn VMBO

Ik hou er van.

maandag 1 mei 2017

Een droom kwam uit...

In één woord

onvergetelijk

maandag 3 april 2017

Stagebezoek en intrinsieke motivatie: docentgeluk(t)

Voor vanochtend staan drie stagebezoeken op mijn agenda.

Na het eerste bezoek zweef ik de deur van het bedrijf al uit, na het tweede en derde bezoek ben ik in de wolken.

Het is even zoeken, ik parkeer mijn auto voor de deur. De naam op de vlaggen herken ik van een reclame, dit is geen klein bedrijf. Bij de voordeur word ik door "mijn" leerling verwelkomd, hij begeleidt me naar een lichte spreekkamer. Of ik koffie wens, en zo ja, hoe ik die drink?

Een dame en een heer voegen zich bij ons, ik leg het stageformulier alvast op tafel en vraag nieuwsgierig aan onze stagiair, die ik in dit verslag Marco zal noemen:

"Vertel me eens, waar ben ik nu beland? Wat is dit voor een bedrijf?"

In de volgende zeven minuten rolt het gehele bedrijf in volzinnen uit de mond van Marco: in de afgelopen week heeft hij kennelijk een duidelijk overzicht aangeboden gekregen en dit alles goed opgeslagen. De mond van zijn buurman zakt ietsje open, ik merk trots op dat er dus een spons in zijn bedrijf rondloopt die alles opneemt. "Ik heb het in de gaten, ja.", grinnikt hij.

Vanaf september heb ik mijn best gedaan om het sectorvak zo goed en zo kwaad als het ging uit de doeken te doen maar in de afgelopen stageweek is het wonder gebeurd: de intrinsieke motivatie is ontkiemd.

Drie volwassenen beluisteren met ontroering hoe Marco elke ochtend om 6 uur voor zijn plezier zijn bed uit komt en hoe hij de opdrachten en verplichte verslaglegging al daadkrachtig ter hand heeft genomen. De mensen van het stagebedrijf zijn tevreden over zijn inzet, ijver en uitvoering, Marco incasseert de pluimen met een verlegen glimlach.

Eerder dit schooljaar luidde een opdracht dat een bedrijf onderzocht moest worden op specifieke commerciële kenmerken. Marco en zijn maat togen naar de warme bakker en kwamen terug met informatie waaraan, volgens de docent en tot hun ergernis, nogal wat mankeerde. Vandaag zie ik begrip, alsof de bliksem inslaat, als ik die opdracht met een grapje in Marco's herinnering breng: nee, natuurlijk gaat hij vanaf nu nooit meer naar de bakker voor een opdracht! Hij heeft zijn intrede gedaan in de sector Economie & Ondernemen, zijn motivatie is vanaf nu intrinsiek geworteld.
Deze stage betekent de omslag in zijn leren.

Zoals gezegd, ook het tweede en het derde stagebezoek verlopen inspirerend - voor zowel leerling als docent. De complimenten van de stagebegeleiders zijn gemeend, de leerlingen dankbaar en trots, de juf niet minder: deze dag krijgt een fraai gouden randje.

Het belang van praktijk/stage-ervaring als toevoeging aan de gesimuleerde werkplek van het sectorvak is onmiskenbaar. Hoe meer hoe liever wat mij betreft.
De context telt!