maandag 24 december 2012

Met Koen en Aart naar de Kerstmarkt


Dordrecht is al dagen in kerststemming. Dacht ik hier gistermiddag nog even tussendoor te fietsen, vrijwel alles bleek al afgezet. Tentjes, hekken, felgejaste mannen, stroomkabels: er was ondanks de gietende regen geen doorkomen aan. Kleddernat en verkleumd baande ik me een weg door de mensen, onderlangs het miniaturige reuzenradje. Mijn onvermijdelijke associatie een koude kermis. 

Maar nu is het zaterdagmiddag geworden, het is droog en we gaan er voor. De Kerstmarkt.
Elske is met Koen en Aart  vanuit Papendrecht overgestoken en ik deed hetzelfde vanuit Zwijndrecht. Zoals duizenden dit weekend, gratis met de Waterbus. We treffen elkaar in de Wijnstraat, daar valt nog aardig te fietsen en dat kan Elske met haar vergevorderde zwangerschap wel gebruiken. In de binnenstad is het zaak zo snel mogelijk van onze rijwielen af te komen, we zetten ze ergens op slot en gaan aan de wandel. Ieder met een jongetje aan de hand.

Het schemert al, overal zijn lichtjes. Alles in kerstsfeer, leuk voor de jongetjes, denk ik. “Wat gaan we hier doen?”, vraagt Koen. Doen? Daar heb ik nog niet over nagedacht, hier met de mannetjes te mogen rondlopen vind ik al genoeg eigenlijk. Koen niet. Nog eens stelt hij me de vraag, iets nadrukkelijker. Waarom zijn we hier? Het eerste dat in me op komt rolt meteen uit mijn mond. Ik zie Elske fronsen. “We gaan een lichtjesmuts voor jullie kopen.” Zo gezegd zo gedaan. Het duurt even voor we de juiste kraam vinden. We doen vlot zaken. Allebei een muts.  Koen kiest rode kerstboompjes en Aart groene rendiertjes. Lichtjes aan, muts op. Oh, die van Aart doet het nu al niet meer. De verkoopster probeert hem nog op te lappen maar er is geen redden aan: het licht is uit en blijft uit. Aart krijgt een nieuwe muts. Koen denkt nog even dat Oma ook met verlichting gaat op lopen. Als het moet dan moet het, maar gelukkig heeft hij meer aandacht voor zijn muts dan voor Oma-zonder, ik kom mooi weg. Knipperend loopt Koen naast me.

Nu zoeken we een soort postkantoor, want oma moet een DVD opsturen. We vinden een winkel met een postagentschap en ze verkopen er ook enveloppen, dat komt mooi uit. Helaas, de winkel blijkt open maar het postgedeelte al dicht. En oma niet gek. Volgens het bord op de voordeur heeft ze nog vijf minuten. “Kan ik hier dan wel een enveloppe kopen?” 
De verkoopster aarzelt, is ze niet duidelijk genoeg geweest? Ze wijst me waar de enveloppen liggen. “Past de DVD hier in?” Ik wurm en wurm, het gaat maar net. De verkoopster geeft haar zwijgend verzet op, neemt de enveloppe van me over en plop, de DVD zit er in. Ik betaal de enveloppe en de postzegels en mik mijn post in de wachtende zak. Wat nou gesloten! En ik maak met mijn iPad een prachtplaatje van mijn kerstmutsmannetjes voor de spiegel boven de tijdschriften. Over twintig jaar weet ik dit nog.

We wandelen verder. Niet te snel voor Elske, en al zouden we dat willen, het is zo druk, opschieten kunnen we niet. De  ganse binnenstad blijkt volgestouwd met kramen en tentjes, van alles is er te koop, eten en drinken te kust en te keur. Narigheid wereldwijd maar hier is het gezellig. Jingle bells alom. Inmiddels is het donker geworden en oogt de stad volkomen verlicht. “Waar is de stal?”, wil Koen weten. “En kun je daar iets eten?” De stal is bij de grote kerk en ja, je kunt iets eten. Hier of daar, net wat je wilt. Het wordt een broodje hamburger. Twee knipperende kaboutermutsen in het donker, ik ben ontroerd. We zakken even neer op een soort bankje bij een muziektent. Allebei met een jongetje op schoot. Wat een leuk optreden. Vijf roodgehandschoende meiden swingen de pan uit. Els en ik genieten en de jongetjes ook. Het schijnt dat ook de baby geniet want hij trapt volop, zegt zijn aanstaande moeder. Voor onze neus verschijnt pardoes een fotograaf, en we staan op de kiek. De man knikt ons vriendelijk toe en verdwijnt in het donker. Snert. Ik wil die foto!

Bij de grote kerk bevindt zich de “Levende kerststal”, omgeven door een onwerkelijk verlicht kerstbomenwoud. Om bij de stal te komen moeten we eerst een stevig koor zien te passeren. Ze zingen op seniorentempo de kerststerren van de hemel. Dennengeur omringt ons, we banen ons met onze kerstkaboutertjes een weg door de tientallen lichtjesbomen. Kijk, daar is de stal. Maria en Jozef hangen landerig onderuit in hun stoelen, we kunnen hiervandaan niet in de kribbe kijken. Hoe echt is “levend”? Aan vee in ieder geval geen gebrek. Een kameel, een ezel, een os, schapen, ganzen, kippen, een lama. Koen en ik zien nog net hoe de os een schaap op zijn horens neemt en het beest naar een paar meter verderop lanceert. Het schaap komt op zijn pootjes terecht en lijkt niet echt van streek, Koen denkt dat het een act is. Leven genoeg in deze stal. Maria heeft het zo te zien een beetje gehad, ze gaat een praatje maken met een stel kerstmannen aan het hek. Ze is al naar de kapper geweest voor de Kerst, een blond kort koppie, het staat haar lief - is dit Maria eigenlijk wel?

Mensen drommen om de stal, wat is het ook hier druk, zeg. We manoeuvreren Koen en Aart behoedzaam naar voren, ze drukken hun knipperlichthoofdjes tegen het hek – door een spleet kunnen ze nog aardig wat zien. Liever werden ze opgetild maar daarvoor hebben wij allebei de kracht niet meer. Elske staat pal naast me. Ze zucht een beetje. Ze moet bekaf zijn, klagen doet ze niet. Ik vermoed dat de baby haar weer eens lekker trapt. Zal ik Maria vragen of we haar stoel even….? In een flits zie ik een kindje in die kribbe, denk ik aan gebroken vliezen. Ik bijt zowat mijn tong af - ik zeg niks. Maar dat lege kribje en die hippe Maria zetten mijn fantasie in lichterlaaie. Mocht ik hier oma worden, dat zou wat zijn! Dan was Els mooi voor de feestdagen overal vanaf, en ik weet waar ik het over heb want morgen is onze Pieter jarig. En zijn pa is dominee dus reken dat ik blij was dat hij ruim voor de kerstdagen geboren werd. Ga je mee, Els? vraag ik. Wegwezen hier. Je weet maar nooit.
  
We gaan zoetjesaan op zoek naar onze fietsen. Of Koen mag logeren, fluister ik Elske in? Ja dat mag, maar hij loopt hier in zijn trainingspak, niet echt “zondagse” kleding, en morgenochtend gaan we naar de kerk. Dat lossen we op: veel winkels zijn vanavond open. De jongetjes passen braaf een broekje en een trui en vervolgens vertellen we Koen dat hij zo kan gaan logeren. Dat is slim van jullie, prijst hij ons. Ik groei. Het mutsenlicht van de rendieren valt uit, de boompjes knipperen dapper door tot ze thuis zijn. Koen verbijt zijn verdriet hierover want hij mag met oma mee. Achterop de elektrische fiets. Elske ook blij want aan buik en Aart heeft ze al meer dan voldoende ballast. Zo kan ze wel thuiskomen. We zwaaien Aart en zijn mama uit en ik trap ons naar de Zwijndrechtse waterbus. Achter mijn rug het geklessebes van Koen. Wat een geluk!

O ja, en de fotograaf! Ik ontwaarde hem een kwartiertje later met zijn camera ergens hoog op een bordes. Zijn opdrachtgever verzorgt de promotie voor volgend jaar. Zo lang wil ik niet wachten. Hij gaf me zijn kaartje, ik heb hem gemaild en netjes voor de foto betaald. 
Is het geen juweeltje? 
Vol verwachting samen uitzien naar kerst... en ook naar een kindje, broertje, zusje, kleinkind. Onvergetelijk moment!

zondag 16 december 2012

Update: klantenbinding Center Parcs

Vandaag ben ik benaderd door Guest Relations van Center Parcs.
Het bleek dat ik mijn gegevens nog niet gewijzigd had waardoor eerder telefonisch contact maken niet gelukt was. Waarna ik nog een keer mocht uitleggen wat me nu precies zo dwars had gezeten dat ik met mijn ontevredenheid in de openbaarheid was gekomen. De kromme aanbieding, de moeizame communicatie en de reactie waar ik niet blij van werd.
Uiteindelijk werden de vriendelijke dame van Guest Relations en ik het natuurlijk wel eens. Zij kan er niets meer aan veranderen en ik accepteer dat sommige dingen niet te veranderen zijn.
Voordat wij met vriendelijke groeten afscheid van elkaar namen beloofde zij ons nog een attentie in de vorm van een boodschappenpakketje bij aankomst in ons vakantiehuis. Ik op mijn beurt zegde toe dat ik over dit alles een positief bericht m.b.t. de klantenservice van Center Parcs de wereld in zal sturen.
Waarvan akte.

Eind goed al goed.
Ik heb nu al zin in onze vakantie. 
We gaan met z'n allen naar Center Parcs Port Zélande. Net als vorig jaar. 
En de koffie staat klaar!!



Waar ging het ook alweer over?

 Sent: dinsdag 30 oktober 2012 14:19
Subject: klacht over communicatie
Geachte mevrouw,
Via de website probeerde ik op 16 oktober een aantal keren XXX te mailen, maar telkens als ik het bericht verstuurde kreeg ik een storing gemeld.
Dat valt uiteraard niemand aan te rekenen maar bemoeilijkt wel de communicatie.
Op een eenregelige mail die ik vervolgens stuurde (die poging slaagde opmerkelijk genoeg wel) over de storing ontving ik geen reactie.
Vervolgens probeerde ik het via Twitter.
Het duurde een paar dagen maar op 24 oktober kreeg ik eindelijk contact, met als resultaat dat een behulpzame onbekende mij vandaag uw mailadres aanreikte.
Inmiddels vraag ik mij natuurlijk ook af of mijn bericht nu echt al die tijd en moeite waard was.
Echter als trouwe klant wil ik gehoord worden. Dat bleek per mail onmogelijk. Ook dat wilde ik voor u zichtbaar maken.
Ik besef dat ik had kunnen telefoneren, echter was daarvoor niet in de gelegenheid.
Ter zake: het bericht dat ik wilde sturen was het volgende:
Geachte mevrouw, mijnheer,
Vorige week ontving ik van u per post drie uitzonderlijke aanbiedingen.
Unieke kortingen bij het boeken voor de komende 3 schoolvakanties, met voor ons een totale korting van 35%.
Op 3 september boekte ik voor het derde achtereenvolgende jaar een midweek XXX in de XXX-vakantie, met een vroegboekkorting van 15%.
Van ons gezin van 9 volwassenen (en 2 kinderen) zijn er 6 werkzaam in het onderwijs en gebonden aan de schoolvakanties, vandaar dat we tijdig reserveren.
Voor een bedrag dat we niet iedere vakantie uitgeven hebben wij een superfamilieweek en dat mag iedereen weten.
Maar toen viel de uitzonderlijke aanbieding op de mat.
Voor mijn gevoel word ik nu gestraft voor het vroegboeken. 35% of 15% vroegboekkorting dat scheelt nogal wat op ons totale bedrag!
Daarnaast vind ik het niet chique dat ik door u met klantnummer en al geattendeerd word op een voordeel dat ik misloop, terwijl onze boeking in uw systeem toch bekend is. Daar kunt u volgens mij rekening mee houden: stuur ons dan die aanbieding niet of maak hem voor ons alsnog aantrekkelijk. Maak ergens zichtbaar dat u ons “kent”.
Met vriendelijke groet,
Nely Mol-Griffioen
P.S. Wanneer ik als XXX Friend ben ingelogd moet ik vervolgens alsnog al mijn gegevens invullen voor het versturen van een mail.
Dat is omslachtig, en als het bericht dan niet verstuurd blijkt te worden zeer irritant, want ik kan opnieuw beginnen.
Dan komt de vraag in me op wat onze XXX Vriendschap eigenlijk waard is….
Ik ben benieuwd naar uw reactie.
Met vriendelijke groet,
Nely M.G.
Klantnummer prrtprrtprrt
Huidig boekingsnummer lalala

Let op:
Op 16 november kreeg ik het volgende antwoord.....

Geachte mevrouw M.-G.,
Graag reageren wij op uw e-mail die wij op 31 oktober jl. mochten ontvangen.
We willen u bij deze nog danken voor de moeite, welke u genomen heeft, ons het één en ander kenbaar te maken.
U geeft aan dat u, meer dan een maand, na het maken van de boeking een aanbieding van ons heeft ontvangen waardoor u recht zou hebben op 35% korting.
Helaas toen u de boeking had gemaakt werd er maar een vroegboekkorting verrekend van 15%. Bij het controleren van de aanbieding moeten wij u meedelen dat deze niet geldig was op reeds gemaakte boekingen.
Tevens kunnen wij u meedelen dat door een andere afdeling een selectie wordt gemaakt van gasten die al dan niet de korting zullen ontvangen. Helaas is deze afdeling niet altijd op de hoogte of er reeds een boeking werd gemaakt voor de periode dat ook de kortingen geldig zijn.
Uiteraard begrijpen wij dat u zich hierdoor enigszins benadeeld voelt maar helaas kunnen wij hierin niets voor u betekenen.
Vertrouwende u hiermee voldoende te hebben geïnformeerd.
Met vriendelijke groet, cordialement, with kind regards,

Tralala
Guest Relations - Head Office

XXX - let's get closer

zondag 9 december 2012

Een bijzondere dienst in de Ontmoetingskerk



Krap een half jaar na ons vertrek uit Nieuw-Lekkerland zijn we vandaag voor het eerst “echt” terug. Arie mag vanochtend de dienst, aangepast voor mensen met een verstandelijke beperking, leiden. Bijzondere gasten zijn de leden van het Singelkoor uit Dordrecht.

Om vervoersredenen (sommigen van de gasten zijn voor dag en dauw al op pad) begint de dienst aan half uur later dan anders. Niet iedereen heeft dat kennelijk in de gaten gehad, want als wij ruim voor tijd aankomen is het al gezellig druk in de hal. Er is koffie voor de vroegkomers, waar vind je dat, je zou er elke week eerder voor opstaan.

De dienst is in alle opzichten bijzonder. Om te beginnen voor de gasten van de doelgroep met hun familie. En voor de doopouders, twee zussen met hun gezinnen, hoe vaak maak je dat mee? Voor Arie, omdat hij nu als gastpredikant doopt en weer op de preekstoel staat die veertien jaar lang de “zijne” was. Voor mij, omdat ik niet even tussendoor naar huis kan lopen om nog iets (of iemand!) op de te halen. Voor onze voormalige gemeenteleden, die ons hartelijk begroeten en allemaal willen weten of we al een beetje gewend zijn (en het antwoord is ja!). Kortom wellicht voor ons allemaal.

Direct bij binnenkomst zie ik al een bekende in het Singelkoor. Corinne, die sinds een paar jaar op De Lage Waard gastlessen over het Down Syndroom verzorgt, heeft mij ook al gezien. Dat is gezellig binnenkomen, we zwaaien en schudden handen. En zingen dat ze kan!

In een dienst als deze heeft de visuele invulling van het bijbelverhaal een prominente rol. Vandaag gaat het over Zacharias, die bezoek krijgt van de engel Gabriel. Arie heeft ooit wierook meegebracht uit Egypte en dat fungeert heel toepasselijk als reukoffer. Voordat het zover is hebben enkele gemeenteleden al gealarmeerd in het rond zitten snuffelen. Brand??? Nee, koster Kees heeft de kooltjes alvast aangestoken en dat riekt nogal. Gelukkig voor niemand reden om serieus alarm te slaan. En ook: helemaal echt, want zodra de wierook-korreltjes op de kooltjes vallen verspreidt zich een bijzondere geur door de kerk. Het koor zingt de sterren van de hemel en oogst na het laatste lied een welverdiend applaus. 

Na de dienst is er koffie voor iedereen. De doopouders worden gefeliciteerd en Arie en ik maken vele praatjes. Voor ons gevoel nog altijd te weinig, na afloop evalueren we wie we zoal gemist hebben. Dat zijn er heel wat, jammer. Eerder ervoeren we dit ook al, wanneer we van de ene pastorie naar de andere verkasten: de tijd dat we er thuis waren blijkt voorgoed voorbij en toch zijn we voor altijd met elkaar verbonden. 

Tevreden rijden we huiswaarts. En nog later genieten we na met de filmpjes die ik maakte uit de bank (hoorde ik nu zeggen dat Zacharias de naam van zijn zoon op zijn iPad schreef??) 
Voor wie het leuk vindt, hier zijn ze.







vrijdag 7 december 2012

Hoorcollege door de sneeuw

Wie me kent weet precies wanneer ik wel of niet blij ben met sneeuw. Dolblij ben ik als er, zoals een paar jaar geleden, precies op de eerste dag van de vakantie een kerstkaart-dik pak sneeuw valt en ik dagenlang buiten kan fotograferen. Dan hoor je me niet. Prachtig vind ik het!
Absoluut niet blij ben ik wanneer ik erdoorheen moet. Lopend, op de fiets of met OV, dat maakt niet uit. Ik vind het niks. Bij gladheid kan ik niet lopen, op de fiets ben ik bang dat ik val of erger nog, moet lopen. Moet ik met de trein dan weet ik van tevoren dat ik eindig als mijn eigen OV-Tomtom, soms met urenlange vertraging. Het liefst zit ik nog in de auto of in de bus als het sneeuwt, dan weet je aardig wat je kunt verwachten en daar hou ik wel van. Niet te veel haasten, en dan kom je nog een heel eind.

Ik ben heus geen weervrouw: ik kijk gewoon omhoog naar het schuine dakraam, en zodra ik wakker word weet ik het. Het heeft gesneeuwd. En niet een beetje. Mooi is dat. Studiedag in Amsterdam vandaag. Al is het telkens een flinke reis per bus en trein, ik heb er nog niet één keer spijt van gehad. De hoorcolleges, de ontmoeting met medestudenten en de uitwisseling van kennis en ervaringen verrassen me keer op keer door de herkenning, de groei, de inspiratie. Samen leren verveelt nooit. 
En dan vandaag. Code oranje. Dat is niet rood. Geen paniek, geen weeralarm. Ooit moest ik voor een studiedag naar Zwolle en juist op die dag stond heel Nederland vast door de sneeuw: ik bleef thuis. Net als vele medestudenten. Sommigen heeft het een jaar gekost om de lesstof van die ene code-rood-dag in te halen. Thuisblijven doe je niet zomaar.

Maar nu? Het weerbericht heeft de sneeuw netjes voorspeld, ik mag me niet verrast voelen. Ik wilde er niet eerder over nadenken dan op het moment dat ik de witte wereld in kijk en dat is nu. En wat ga ik doen? 
We skypen om acht uur, mijn leermaatje en ik. Zij woont boven Amsterdam en daar is nog niets gevallen. Ze gaat zo rijden om op tijd op de Hogeschool te zijn. 
In Zeeland sneeuwt het volgens de berichten al dramatisch. En ik zit er tussenin, als ik naar buiten kijk heb ik visioenen van slippende auto's, ik zie op Twitter dat er zojuist alweer een van de Lekdijk afgegleden is. In Streefkerk rijdt geen bus vanwege een botsing. Tel uit je winst. En dan de bevroren wissels, ik kan er niets aan doen, ik vertrouw de NS niet onder de 2 graden en daar heb ik gegronde redenen voor. Mijn besluit groeit - en staat vast: ik blijf thuis. Maar wat nu? Ga ik gewoon zitten studeren en vogel ik later uit wat ik allemaal gemist heb? Ik krijg het er even Spaans benauwd van. 

Het komt allemaal terecht. Dankzij een slimme medestudent met eindeloos geduld en voorzien van mooi digitaal materieel kan ik onbevroren de lesdag bijwonen. We skypen! Dat is modern telefoneren via de computer, vandaag zelfs met camera-ondersteuning. Lekker warm in mijn eigen werkkamer weet ik me verbonden met mijn klas. Zodra ik in beeld kom roept iemand: "We missen je, Nely!" Nou, dat hoeft niet meer, want ik ben er bij. Mijn reddende engel plaatst de camera zo dat ik met regelmaat mijn medestudenten kan zien en dat ik in het bijzonder de docent voor het bord kan volgen. Als er gestemd moet worden steek ik gewoon mijn vinger op en ja hoor, ik word gezien! Zelfs mijn stem telt.
Tijdens het interactieve deel van de ochtend word ik me meer en meer bewust hoe vaak ik iets te zeggen heb. Zinvol of niet, het meedenken komt bij mij uit mijn mond. Maar niet vandaag. Staat het geluid zo zacht? Horen ze me niet? Of vindt mijn klas het eigenlijk wel lekker rustig? Op een strategisch stil moment kan ik me niet meer inhouden en ik roep naar mijn laptop: mag ik ook wat zeggen? Nee, zegt de docent en gaat onverstoorbaar verder met zijn verhaal. Mijn klas lacht en ik lig dubbel. Zo zot is het. Nog even en ze zetten de camera uit, ik hou me gedeisd. En tot mijn opluchting hoor ik even later iemand precies datgene zeggen wat mij zojuist zo hoog zat. Dat leer ik dus ook mooi even vandaag, dat als ik mijn mond eens houd iemand anders zijn  - of zelfs mijn - zegje kan doen.

Mijn studiegenoten zwaaien en lachen naar het scherm voordat ze naar de lunch vertrekken. Jammer, die loop ik nu mis. Het hoorcollege begint om twee uur. Kan ik beneden even een boterham wegwerken. 
Veel sneller dan ik verwacht hoor ik de bel van de Skype alweer. Ik ben weer online! Op de voorste tafel in de zaal, met fraai zicht op de spreekster en op het scherm. Dit gaat goed komen! Mijn engel laat zijn iPad even de zaal rondkijken, ja, ze zijn er allemaal. Alleen ik niet, en toch wel. Het hoofd van de opleiding komt een kijkje bij het scherm nemen. Ik hoor mijn voice-over uitleggen dat Nely vanwege het weer is thuisgebleven en toch alles mee-leert. Ik zie een gezicht tot vlakbij het scherm buigen en zwaai. Verrast trekt het hoofd zich weg en lacht: He, daar zit ze! Ik zwaai nog maar eens. 
De twee uur die volgen moet ik alles op alles zetten om alert te blijven. Dit is echt niet te vergelijken met een middagje college. Hoe houd ik mijn gedachten erbij, hoe snel zoek ik (alleen maar!!) relevante informatie op, hoe blijf ik op mijn stoel zitten, o ja - even gauw beneden koffie halen en o help, daar gaan we alweer. Wanneer de spreekster aankondigt dat we ter verduidelijking naar een filmpje gaan kijken ruik ik al lont: dit ga ik niet meemaken. Ik zie de spreekster. Ze kijkt opzij naar het scherm. Dat zie ik niet. Ik hoor wel het geluid, een Engelstalige uitleg over een psychologisch experiment. Ik google als een razende maar kan het juiste filmpje niet tijdig ontdekken. Het moet heel grappig zijn want de zaal ligt in een deuk. Van mijn studiegenoot krijg ik na afloop keurig de gegevens waardoor ik mijn kennisleemte in dezen nog kan aanvullen. Eens zien of ik het dan ook zo leuk vind.

Het afscheid is roerend. De groep gaat aan de decemberborrel en vertrekt lachend en zwaaiend uit mijn beeld.  Buiten is het gestopt met sneeuwen. De strooiwagen rijdt voor de zoveelste keer langs. En ik zit hier lekker warm achter mijn bureau. Ik heb niets hoeven missen, in één moeite zelfs een geluidsopname in mijn computer opgeslagen. Een prachtig resultaat, tevens begin van de volgende opdracht. 
Wat ben ik dankbaar voor de genereuze ondersteuning door mijn medestudent(en). Dit had ik vanochtend niet durven denken!!

Skypen blijkt de fantastische oplossing voor deze afstandscommunicatie. Het persoonlijke contact met mijn studiegenoten wint het echter op alle fronten. Ik zie nu al uit naar de volgende lesdag in januari. Weer of geen weer, ik ben er bij!

vrijdag 30 november 2012

Zo trots op B4Va!



Het is woensdagmiddag op het Zorgplein. De leerlingen van B4Va organiseren het jaarlijkse Sinterklaasfeest voor de (klein-)kinderen van het BKW-personeel. Inclusief de voorbereidingen vormt dit het praktijkdeel van het schoolexamen Zorg & Welzijn. Met échte kinderen kun je écht laten zien hoe goed je bent. 

Op initiatief van onze vertrouwde “HuisPieten” Jolijn en Jorien is de opzet van het feest dit jaar veranderd. De Pieten achten de fysieke aanwezigheid van Sint niet langer noodzakelijk, zelfs ongewenst, gezien de onevenredige spanning en het kleuterverdriet van vorig jaar. Dus krijgt Sint een snippermiddag en nemen zijn Pieten met hun B4Va-crew de honneurs waar. En hoe! De leerlingen hebben vorige week in groepjes alle aanmeldingen geïnventariseerd en zijn vervolgens met het benodigde geld op pad gegaan. Ze hebben voor alle kinderen bij hun leeftijd passende presentjes gekocht en die netjes op naam ingepakt.
“Mag ik volgende week ook Zwarte Piet zijn, mevrouw?” Zeker acht paar puberogen keken me bedelend aan. Wie kan daar nee tegen zeggen? Ik niet. Al bleek Jorien achteraf niet zo blij met zoveel extra zwarte hulpjes, ik kon er de grap wel van zien en stemde toe: Je zorgt zelf voor een pak en voor iemand die komt schminken. Een van de meiden bevorderde ik tot Hoofdpiet; zij inventariseerde een lijst met namen, zeven extra Pieten leverde het me op. Een hulpvaardige moeder wilde ons helpen en een handige leerling bestelde via internet wat extra schmink. Mooi geregeld, zou je zeggen. Twee meiden van de parallelklas wisten zich behendig tussen de pietenploeg te wurmen: tegen mijn collega verklaarden ze dat ik hen gevraagd had om mij te komen helpen – aan mij vertelden ze dat ze zulke professionele pietenpakken hadden dat ik geen nee meer durfde te zeggen. Dachten ze. Gelukkig spreken wij collega’s elkaar ook nog dus de list werd tijdig ontmaskerd: de meiden krijgen gewoon kookles in plaats van pietenpret. Alles op zijn tijd!

En nu is het dan woensdag. De schminkmoeder heeft een sollicitatiegesprek en kan niet komen. Dat begint al goed. Heleen, de onderwijsassistent, blijkt niet ingeroosterd. Lieve help, ook dat nog. In de pauze drink ik mijn bakje koffie in de personeelskamer. Daar komt een van de jongens op me af: “Mevrouw, we hebben een probleem. We zijn allemaal ons Pietenpak vergeten!” Oei, dat is me nou ook wat! 

Ik houd mijn gezicht keurig in de plooi en vraag hem wat hij nu gaat doen. “Kan ik even thuis mijn pak gaan halen?” stelt hij me vol overtuiging voor. Nee, natuurlijk kan dat niet. Kom ik even mooi weg. Geen gedoe met schminken. Geen extra onrust in de tent. Grinnikend drink ik mijn koffie op. Daar gaan we! Heleen is gelukkig toch van de partij. Een heerlijk paar extra ogen erbij en een hele zorg minder. 

Van 10.45 tot 14.35 uur duurt de les en van 13.00 – 14.15 uur het feest. Strakke planning is het devies. Daadkrachtig bouwen de leerlingen het Zorgplein om tot een waar “Zwartepietenhuis” met bijpassende activiteiten in de verschillende werkvelden. De uitvoering daarvan is door de leerlingen zelf bedacht. Ervaringsgericht Leren ten voeten uit. Ideaal voor onze Doeners
In het werkveld ziekenhuis wordt Sint-poppenkast gespeeld, in de thuiszorg kunnen kinderen hun Pietendiploma behalen, in de kapsalon staat een Sint-knutseltafel klaar en in het kinderdagverblijf doen de kinderen pionnen-dans op Sinterklaasliedjes. 
Voelden onze leerlingen zich tijdens het oefenen nog voor joker staan, zodra de kinderen er zijn is dat over. Nu is het helemaal echt. Een genot om naar te kijken voor docent en (groot-)ouders, zoals onze – soms bewerkelijke – pubers zichtbaar genieten van het vermaken en begeleiden van de kinderen.

Twee leerlingen vormen het ontvangstcomité en wachten onze gastjes in de hal op. Zo nodig begeleiden ze hen naar het Zorgplein. Daar krijgen de kinderen een naamsticker en worden ze naar een zitplaats begeleid. In het begin gedragen de leerlingen nog wat onwennig maar gaandeweg krijgen ze steeds meer schik in hun rol en taak. Meer dan een vingerknip of een gebaar als ondersteuning hoef ik niet te maken, samen met de onderwijsassistent zijn we stand-by voor vragen of problemen. Maar het echte werk, dat doen vanmiddag onze leerlingen!
De Zwarte Pieten komen op het afgesproken tijdstip het Zorgplein oprennen en zetten de boel gezellig op stelten. Samen met kinderen en zelfs enkele leerlingen dansen ze na het welkomstwoord de “Zwarte Pieten Style” , het malle dansje dat momenteel zo razend populair is. Iedere kleuter kent het, en de Pieten natuurlijk ook. Dat Jolijn zich de volgende dag afvraagt hoe ze toch aan die vreselijke spierpijn komt: ik weet het wel als ik het filmpje terugkijk. Net goed. Als je zo gek doet moet  je dat de volgende dag nog voelen.

Dat de computerspeaker de “pionnendans” van de kindjes niet kan overstemmen mag te pret niet drukken: één van de jongens zingt met zijn baard-in-de-keel-stem de liedjes luid genoeg mee en als zijn maatje op het stopknopje drukt houdt hij abrupt op met zingen: het signaal om de pion van de vloer te pakken (zoals bij stoelendans, wie is er net te laat?) 
In de poppenkast is het krap voor de meiden, ze hebben zichzelf niet meegeteld bij de opstelling, maar ze laten zich niet kennen. Hun voorstelling doen ze vier keer en natuurlijk is de laatste de beste. Reken maar dat ze vanmiddag iets geleerd hebben. En ik ben trots op ze, want dat poppenkast spelen waren ze van tevoren echt niet van plan. En ze doen het wel, en goed ook!!
Een van de jongens zei vorige week: “laat mij maar Sint zijn, want ik ben turk”. Maar ja, geen Sint dit jaar dus hij doet iets anders. Behalve de begeleiding van de Pietengym moet hij de tijd tussen de rondes bewaken, een gewichtige taak. Hij krijgt van mij een oranje plastic fluitje. “Mag ik mijn mobiel voor de tijd gebruiken?”, vraagt hij met een grijns. Mobielen zijn ten strengste verboden op het Zorgplein maar als je nu zo’n belangrijke taak te verrichten hebt? Dan moet je goed uitgerust zijn, dus vooruit maar. Dat de spelrondes niet allemaal even lang duren valt niemand op, dat mobiel zie ik alleen in gebruik voor het afgesproken doel. En dat oogt heel professioneel.

Kleine kindjes die op de tafel klimmen, en bal in een korf mikken en dan op de bank mogen springen, je houdt het niet droog met die slungelpubers ernaast. In de knutselhoek is het heerlijk rustig. Er wordt flink geknutseld; de jufjes vinden het zelf net zo leuk als de kinderen. Vooraf hebben ze ijverig allerlei Sinterklaasfiguurtjes uit zitten knippen om nu op mutsjes te kunnen plakken. Mijn leerlingen verzorgen schijnbaar geroutineerd de volledige uitvoering, zoals de ontvangst en het welkomstwoord, ik glim van trots. Ze delen de versnaperingen rond, voorzien (groot)ouders van koffie of thee, begeleiden de activiteiten en het rouleren van de groepjes. Na het uitpakken van de cadeautjes zie ik een van de knullen als vanzelfsprekend al het inpakpapier van de grond rapen. Hij verzorgt ook het afscheidswoord en wat ben ik trots. Op hem, op allemaal, dit stelletje ongeregeld dat me drie weken terug nog alle hoeken van het Zorgplein probeerde te laten zien. Wij klaren hier met elkaar een geweldige klus!
                                  
De kinderen verlaten nu geleidelijk aan het Zorgplein. Gezamenlijk ruimen we de rommel op. 
Alle meubelen gaan weer op hun plek, de gebruikte gymspullen retour gymzaal. Ongelooflijk: als twintig minuten later de bel gaat ziet het Zorgplein er weer onberispelijk uit. En dat is maar goed ook want er komt een nieuwe klas aan. Maar voor het zo ver is gaan we nog even zitten, want de Zwarte Pieten willen hun team nog toespreken. Ze evalueren samen het feest en geven professioneel feedback op de verschillende activiteiten. Natuurlijk ontvangen de leerlingen van hen het compliment dat ze vanmiddag dik verdiend hebben. 
Heel attent geven de leerlingen op eigen initiatief ook feedback aan de Zwarte Pieten : "Jullie doen het zo losjes, jullie zijn echt heel goed op elkaar ingespeeld!" En daar zijn onze Pieten enorm mee in hun sas. Want één keer per jaar samen je act opvoeren en dan goed op elkaar ingespeeld lijken: dan heb je het goed aangepakt. (Waarvoor dank, meiden!) Innig tevreden bekijken Heleen en ik de groep: werkelijk iedereen hier heeft zich van zijn beste kant laten zien. Er is vanmiddag geen onvertogen woord gevallen. Wat zijn we trots.

B4Va heeft alle zeilen bijgezet om het Sinterklaasfeest tot een spetterend succes te maken.
Dat dit uitstekend gelukt is was duidelijk te zien aan de stralende gezichtjes van de kinderen. 
En aan die van onze leerlingen! Wat een stel kanjers.