Wat een weertje. Nazomer 2013! Na dat puberkamp met 100% survivalweer in de Ardennen gevolgd door een paar mooie dagen in Noord-Frankrijk vormt dit de ultieme toegift.
Toch wat spijtig dat het nou net precies regende toen we eergisteren in de Franse zee zwommen. En stoer - dat we het toch deden, die lol heb ik tenminste. Wandelaars met dikke jassen en capuchons bleven staan kijken totdat ik "door" was. Zwaaiden beleefd terug maar kwamen niet ook even een baantje trekken. Ze weten niet wat ze gemist hebben.
En nu weer thuis: aan de slag! We hebben vanmiddag flink doorgewerkt. Voldaan bekijk ik de voortuin. Het onkruid is grotendeels verdwenen, het gevolg van een gewiekst samenspel door dik dertig jaar huwelijk. We zijn een superteam.
Mijn tuinvlijt duurt doorgaans het langst: ik ga nog lekker even door in de achtertuin. Daar groeit in mijn beleving nog van alles wat ook wel weg kan. Morgenochtend staat onze groene container bomvol aan de weg, laat dat maar aan mij over. Ik blaak van snoei-zin! Intussen heb ik het warmer en warmer gekregen. Hield ik in de voortuin voor het fatsoen mijn vestje nog aan, achter het huis belandt het ene kledingstuk na het andere op een stoel. Heerlijk. Ik geniet!
De vijg die hier al jaren woont groeit over het pad en als ik het goed heb gehoord vindt niet iedere achterbuur dat even fijn. De bladeren kleuren al mooi geel, voordat die naar beneden tuimelen zal ik de takken even van boven het pad wegsnoeien. Wat een heerlijk werkje is dit toch, mijn superschaar snijdt door de takken als een mes door de boter. Nog één tak, die daarboven, knip - ik heb je.
Mijn stap naar achteren wordt geblokkeerd door de zandbak van de kleinkinderen, zo'n blauwe schelp, een trofee van Marktplaats. Ik verlies mijn evenwicht en plof op de schelp. Mijn bril vliegt van mijn hoofd, ik ga er op staan - maar wat een geluk, hij past nog op mijn neus en ik kan er nog door kijken: die is nog heel.
Treurig bekijk ik de resterende ravage. Zo'n gewicht overleeft geen zandbak natuurlijk. In de onderste helft blijkt een laag water te staan, het speelgoed drijft troosteloos in de derrie. Van de nood een deugd maken betekent dat ik het natte zand er uit schep en tussen de planten verdeel. De zeerovers, vrachtauto's, emmers en schepjes verzamel ik in een emmer om binnen te overwinteren.
Einde verhaal voor dit jaar wat de zandbak betreft. Ik moet op zoek naar een oplossing: daar baal ik van, want wie bewaart er nou een zandbakdeksel? En aan alleen een onderhelft hebben we niets.
Dus, ja: wie?
Eind maart is vroeg genoeg. We hebben nog even.
