Er rijdt een trekker de zee in om een speedboot te lossen: te ver! Hij zit meteen vast in het natte zand. De boot drijft voor anker en de trailer wordt er snel afgehaald - maar de trekker zit zo te zien muurvast. Intussen wordt het snel eb. Straks ligt de boot ook nog droog. Arie houdt het gebeuren met zijn verrekijker in de gaten, later pak ik de camera van Jaap-Willem erbij. Hoe vaak zie je een trekker aangespoeld in de vloedlijn? De bestuurder vaart weg met zijn kekke speedboot, komt even later terugzwemmen en begint op zijn knieën de trekker uit te graven. Bekijks heeft hij genoeg, mensen draaien hun hoofd er bijna af om hem bezig te zien. Maar niemand die een vinger uitsteekt. Na zo'n half uurtje graven komt Esther bij me zitten. "Ik vind het maar gek, hoor. Iedereen kijkt maar niemand helpt hem een handje", zeg ik.
Wij hebben hier een plank (die heeft Jaap gejut om vis op te kunnen bbq-en, zijn nieuwste passie) die hij misschien wel zou kunnen gebruiken. "Zal ik die dan eens gaan brengen?", zegt Es en wandelt met de plank onder haar arm op de trekker af. De barmhartige Samaritaanse. Van een afstandje volg ik wat er gebeurt. Met camera natuurlijk. Esther gaat meegraven. Zo is ze. De man start de trekker met de plank onder een wiel: het rode gevaarte steigert vervaarlijk, de enorme wielen draaien hulpeloos rond in het natte zand. Meer niet.
Even later voegen Arie en Jaap zich bij het duo. Die gaan niet meegraven maar meedenken. En ik maak er foto's van. Heb je geen touw, vraagt Arie aan de man. Dat heeft hij wel, hij gooit het Arie toe. Deze bindt het touw aan de voorkant van de hopeloos ingegraven trekker. "Je zou de banden een eindje leeg moeten laten lopen", zegt Jaap. Dat doen ze in de woestijn. "Ja, maar ik moet er daarna nog 10 km mee terugrijden", lacht de man spijtig, en hij blijft graven of zijn leven er vanaf hangt.
Arie betrekt onze Franse strandburen bij het avontuur door met opgeheven armen uit te beelden dat hij spierkracht nodig heeft om aan "zijn" touw te trekken. De buurman (die dit natuurlijk ook al een klein uur zit aan te kijken) gebaart dat hij er aan komt. Zijn vrouw en kinderen komen meelopen, hij stuurt er eentje terug om iets te halen: een emmer! Zou dat handig zijn? Arie gaat intussen langs de vloedlijn door met zijn wervingsactie, echter zonder resultaat. Een Engelstalige wandelaar komt er hoofdschuddend bij staan kijken en zegt stellig: "Die krijgt hij er nooit meer uit". En nee, hij gaat niet aan dat touw trekken.
De emmer blijkt een vondst. Daarmee graaft onze pechvogel behendig het water onderuit de enorme wielen, waardoor de trekker droger komt te staan. "Hey Neel, onze parasol waait weg!", wijst Arie en met tegenzin sukkel ik naar onze stek. Wat kan mij die parasol schelen nu die trekker bijna uitgegraven is? Ik klap het fladderende ding snel in en wil me net weer omdraaien als ik de trekker pruttelend aan hoor slaan.
Aan het gejuich hoor ik dat de reddingsactie geslaagd is. En ik heb het gemist! Mopperend loop ik terug naar het groepje uitgelaten mensen. De trekker wordt door de branding gereden om het zand weg te spoelen en Arie komt breed lachend naar me toegelopen: "Neel, hou je camera in de aanslag want als beloning mogen wij een stukje mee gaan varen!"
Zo komt het dat ik vastleg hoe Arie, Jaap-Willem en Esther met een vreemde man mee de zee in lopen en in een speedboot klimmen waar wij alleen maar van kunnen dromen. Ik zie de boot snel kleiner worden, een stipje op de de watervlakte waar grote schepen af en aan varen.
Het duurt best een tijdje voordat ze weer terug zijn. Ik geniet van mijn rust, neem een duik om af te koelen. Wat doe ik nu als ze nooit meer terug komen? Ik weet niet wie die man is, kan mijn eigen familie niet eens bereiken. Het enige wat ik hier heb is een rode trekker en mijn eigen auto.
Daar zie ik de speedboot weer terug komen scheuren. Lachend komen Arie, Jaap en Esther naar me toegewaad. "Dit was niks voor jou geweest, met al die schokken op die golven. We gingen HARD! En we hebben gevist op makreel!" En iets gevangen, opper ik? Nee, dat dan weer niet. Maar het was wel ontzettend leuk. En dat geloof ik graag.
Lachend en pratend lopen we terug naar ons eigen oranje windscherm. Wie heeft die trekker nu gered? Jaap, die een plank jutte, Nely die de foto's zat te maken en de wandelaars zonder ingrijpen voorbij zag lopen, Esther die de plank ging brengen, Arie die het touw aan de trekker bond, de buurman met zijn emmer?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten