mei 2009 - Twee aardige buschauffeurs

 Het overkomt mij niet vaak: twee aardige buschauffeurs op één dag. Dat komt omdat ik meestal per fiets of per auto reis, maar gisteren was het zover. 

Niet dat ik er iets aan had……

Het was kwart voor acht en ik had een lange dag voor de boeg. Eerst naar school, ik had om half negen mijn eerste afspraak gepland, om twaalf uur kon ik heerlijk met collega Conny meerijden naar Amsterdam voor onze opleiding tot coach in het onderwijs (een hele mond vol). Tussen tien en half elf ’s avonds zou ik door mijn lieve collega weer thuis afgezet gaan worden. 

Goed, daar stond ik. Te wachten op de bus. Ik zocht alvast mijn strippenkaart op en telde: ik kwam er één tekort. Dat werd bijbetalen, of hoe los je dat eigenlijk op?
De bus was keurig op tijd. Ik wees op mijn strippentekort maar de chauffeuse zat daar niet zo mee. “Daar doen we vandaag niet moeilijk over, u heeft het al eerlijk gezegd, gaat u maar zitten.” Nou, dat was een fijne start van mijn reis!
Na een paar minuten stapte Ilona in en we begonnen een gezellige kletspraat. De tijd vloog om en voor ik het wist kwam mijn overstaphalte in zicht. “Ik moet er hier uit”, zei ik en zocht de achterdeur op. Eenmaal buiten keek ik om me heen waar ik de overstapbus kon verwachten en wat denk je: ik zag uit de voordeur van de bus een viertal mensen stappen die in een sukkeldrafje naar bus 16 hobbelden en er instapten.
Waarna de bus wegreed. Zonder mij. 

Wat nu. Een uur de tijd voordat de volgende bus kwam. En mijn afspraak dan!!!
Geen paniek, hield ik mezelf voor. Ik belde school dat ik later kwam en ik belde Arie of hij me wilde vervoeren. De schat, hij kwam meteen, zei hij, hoewel hij aan het werk was en het erg druk had.
Met mijn lift in het vooruitzicht leunde ik in het zonnetje tegen een lantaarnpaal en keek wat om me heen, en wat zag ik??? Ik knipperde met mijn ogen: daar kwam een bus 16 aanrijden. Met een boogje draaide hij keurig achter me om. Er stapte iemand uit en de bus schoof traag verder. 

Ik wist de aandacht van de chauffeur te trekken en hij schoof zijn raampje open zodat ik tegen hem kon praten. 

“U gaat zeker niet naar Dordrecht via de Burg. Keijzerweg?”, vroeg ik. Hij schudde spijtig zijn hoofd. “Nee, ik breng materialen naar Dordrecht maar ik kom niet langs de Burg. Keijzerweg.“
Ik hield me groot. “Nou ja, jammer dan. Het was ook al te mooi om waar te zijn, ik heb net bus 16 voor mijn neus weg zien rijden.”
De chauffeur was echt heel aardig. Hij zei: “Ach, stap maar in, ik kan wel langs de Burg. Keijzerweg rijden, dan stop ik daar wel.” Dat liet ik me geen twee keer zeggen en ik stapte in de lege bus. Ik graaide mijn telefoon uit mijn zak en belde naar huis om Arie te waarschuwen dat hij me niet hoefde te komen redden, omdat ik al werd gered. 

Geen gehoor.
Ook dat nog, hij was al weg. Ik bewoog me behoedzaam in het blikveld van de chauffeur en mompelde: “Neem me niet kwalijk, maar zet u mij er maar weer uit, ik word op gehaald door mijn man en die is al onderweg.” Zo stond ik een kleine kilometer verder bij de volgende bushalte. De chauffeur en ik zwaaiden hartelijk naar elkaar toen hij wegreed en ik wachtte op Arie, die een minuut of tien later voor mijn neus stopte. 

“Ik dacht dat je heel ergens anders zou staan wachten.”, zei hij verbaasd.  “Ik durf het je bijna niet te zeggen…….. maar ik heb intussen zelfs alweer in een bus gezeten….” gooide ik er uit.
We reden, het was druk op de weg naar Papendrecht. Nadat we allebei een poosje hadden gezwegen om alles te verwerken restte ons nog een kwartiertje de tijd om gezellig wat bij te praten.  Tien minuten te laat voor mijn afspraak stapte ik voor mijn school uit. “Werk plezierig en tot vanavond!”

Twee aardige buschauffeurs op één dag, dat is al bijzonder. Maar het aller-bijzonderst is toch mijn privéchauffeur!!