Afrekenen tegen de gevel

Het document moet dringend af en ik zit er hard aan te werken. Het gordijn heb ik gesloten voor de felle zon, de deur naar het balkonnetje van mijn werkkamer staat open. Ik hoor de mussen in de tuin tekeergaan en verlustig me in het gezang van de merel.

Hoor ik daar een deur? Krijg ik bezoek? Met één gespitst oor tik ik dapper door aan mijn tekst. Het blijft stil. Geen bezoek, ik hoorde zeker iets bij de buren.

Even later vang ik een bijzonder geluid op. Buiten, dichtbij, geen twijfel mogelijk. Ik heb geen zin om op te staan dus ik steek - vanaf mijn stoel - mijn hoofd-met-leesbril door de balkondeur naar buiten. En kijk recht in de ogen van de glazenwasser.

Hij ziet mij beter dan ik hem, fluks zet ik mijn leesbril af en stap naar buiten. We groeten, op gelijke hoogte. Ik op het balkon, hij op de ladder. We maken een praatje over het weer, ja gisteren was het bar en vandaag is het prachtig. Hij heeft eer van zijn werk, jazeker, het was hard nodig.

Zal ik meteen afrekenen?, vraag ik. Het laatste waar ik zin in heb is de trap af te moeten als hij zometeen netjes aanbelt voor zijn gage. De glazenwasser vindt het een prima idee en ik zoek mijn portemonnee op. 

Het moet een mal gezicht zijn, samen grinniken we als ik hem over het balkonhek zijn geld aanreik. Zelfs op drie meter hoogte heeft hij wisselgeld paraat. Op dit moment zou ik best willen ruilen. Lekker buiten bezig zijn, een beetje met water kliederen. Maar nee, mijn plicht wacht in een computer. 

We nemen afscheid en gaan ieder aan ons eigen werk. Net voordat ik naar binnen stap valt mijn oog op mijn balkontuintje. Slim aangelegd want hier hoef ik nooit te gieten. Kijk toch eens, daar staat een aangewaaid viooltje te bloeien! Dapper ding. Nog even en de sedums verheffen hun kunstige hoofdjes, daar heb je lol van totdat ze in de winter uitgedroogd wegwaaien. 

En dan nu 

weer achter de computer, 

ik heb meteen mijn portie "buiten" te pakken. 

Blij typ ik verder.