Dinsdag studiedag.Uitslaapdag. Om half acht de wekker - gisterochtend om half zes, vandaar.
Ik doe van alles behalve studeren. Koffie, ontbijtje, mail doornemen en beantwoorden, was in de droger, wasje ophangen, de frituurkleren van Jorien wassen en ophangen (die komen niet verder dan de garage, leuk een baantje in een cafetaria), Arie adviseren bij het Facebooken want op dat gebied ben ik zijn expert en hij wil zijn catechesegroep van vanavond tijdig informeren.... Stuk voor stuk zinvolle zaken. Maar geen studie.
Ik moet even een lijstje maken met alles wat ik vandaag wil doen. Nakijkwerk. Sinterklaas voorbereiden. Boodschapjes. Pinnen. O ja en studeren. Analyseplan afmaken. Essay schrijven over het laatste hoorcollege, vrijdag moet het ingeleverd zijn. Kwart voor elf, oef dat is het al bijna: mijn afspraak bij de praktijkondersteuner van de huisarts voor de cardiovasculaire risicocontrole. We wonen er tegenwoordig zowat naast, twee minuten voor tijd spring ik op de fiets. Met bonzend hart zit ik in de wachtkamer. Mijn bloeddruk, hè. Ontspan, ontspan, hou ik me voor.
Het consult begint zoals alles hier met kennismaken. Hoe vaak verhuisd? En waarheen? De hamvraag: went het al? Ik heb geen klagen, alles in huis staat min of meer op zijn plek, in de kerk raak ik al aardig thuis, voor de boodschappen weet ik inmiddels waar ik moet zijn, ik verveel me nooit en ik heb nog steeds mijn leuke baan. En mijn inspirerende studie waar ik dag en nacht mee bezig kan zijn. En een hoge bloeddruk. Daarom zit ik hier.
De bloeddruk valt mee en niet een beetje. Feestjeeeeee! 104/86 na twee keer meten. Dat is wel even anders dan 135/100 bij de bloedbank, twee weken terug. Jubelend stap ik op de weegschaal. Die slaat bijna door maar dat deert me -vandaag- niet. Alle overige controlefactoren eindigen hemelhoog in mijn voordeel: buikomvang, roken, drinken, bewegen, eetgewoonten, alles is groen. Joehoeeee! Alleen mijn cholesterol zou lager kunnen en daar heb ik dan weer professioneel verstand van, wat een bof. Komt goed!
Zingend neem ik afscheid, over een jaar terugkomen, wie dan leeft wie dan zorgt. Ik klim op mijn fiets, gauw naar huis, naar Arie, dit moet ik vertellen. Hij is vast net zo blij als ik. 104/86!!
Helaas, ik moet het goede nieuws nog even bewaren, het huis is leeg. Lekker rustig, dat wel. Even iets drinken. Een gezond kopje thee. Mijn ogen vallen dicht, hoe kan dat nou? Ik heb nota bene uitgeslapen. Ik laat me in m'n luie stoel zakken voor een verantwoord een ontspanmomentje. Dit moet ik gewoon vaker doen, dit is heel gezond.
Ik concentreer op m'n ademhaling, slaap ik, denk ik nog? Heerlijk even zo. Het tikken van de klok naast mijn hoofd is het enige geluid. Niet dus. Heb ik weer. Het is twaalf uur en dat zal ik weten. Bim bam bim bam.... Weg ontspanning, ik schiet in de lach.
Zo laat al? Ik moet - en daar gaan mijn gedachten alweer.
Ik ga ze eerst opschrijven. In een blog.
Nu!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten