M'n koffer in m'n koffer

Ik zit als een malle te haken voor de jongens. Die willen ineens allebei precies zo'n tasje als hun zusje. De kleuren hebben ze zelf uit mijn zak haakkatoen mogen kiezen. Zoals altijd is groen voor Koen en blauw voor Aart. Het donkere paars laten ze links liggen, dat vinden ze een meisjeskleur. Om de klipklap vragen ze of ik het al af heb? Ze denken geloof ik dat ik alles kan. Tot voor kort dacht ik dat eigenlijk ook maar inmiddels weet ik beter. Ik laat de tasjes half-af achter op Aruba. 

Ineens is het tien voor drie. Nu moet het gebeuren. Inpakken en wegwezen. Mijn koffer oogt hilarisch leeg. De bestellingen, pakjes en cadeautjes die met me mee vlogen hebben een onafzienbaar gat in mijn bagage geslagen. Die paar jurkjes en badpakken van mij stellen niets voor. De koffer blijft leeg, zelfs als ik mijn handbagagekoffer er in parkeer. Een overbodige kinderbodywarmer die wel mee terug mag verdwijnt in het niets. Het kunststof gevaarte rammelt nog steeds. 

  

Elske en ik hebben dikke pret. Wat kan er nou nog 'es bij? Mijn badjas, die gebruik ik hier toch niet?, grinnikt Els, of mijn per abuis meeverhuisde trouwjurk? Het wordt de badjas. Zodra de koffer dicht is bedenk ik dat ik mijn badslippers en linnen hempje nog aan heb. Koffer weer open. En dicht. Klaar! Ik kan gaan.





Thomas twijfelt ernstig aan het gewicht, hebben we de koffer toch nog wel gewogen? Natuurlijk niet. Nadat ik op de heenreis tot drie keer toe mijn bagage moest herschikken om alles ingecheckt te krijgen weet ik precies hoe ik onder het toegestane maximumgewicht van 23 kilo moet blijven. Op het Arubaanse vliegveld krijg ik gelijk. Ik zit er 200 gram boven en dat extraatje mag ik ongehinderd mee naar huis nemen.

Op Schiphol moet mijn koffer nog een keer open want de scanner verraadt een mogelijke schelpen- of stenensmokkel. Nadat de gehandschoende beambte haar zoektocht door mijn bizarre kofferinhoud heeft volbracht en ik niet strafbaar ben gebleken mag de koffer dicht en ik het land in.