Ochtendoma

We zijn met de hele familie op vakantie.

"Oma, de zes zit er al in!" hoor ik Koen fluisteren. Ik graai naar mijn klokje en hij heeft gelijk: 6.03 uur, volgens de afspraak mag hij nu zijn bed uit komen. Ik trek mijn dekbed opzij, kom er maar in dan.

Koen schurkt zich tegen me aan, wat is hij toch lief zo. Genietend laat ik me nog even wegzakken naar een restje slaap. "Opa moet alleen nog even Aart zijn billen af gaan vegen", fluistert Koen. Ik ben meteen klaarwakker. Aart? Is die ook al wakker? Op de wc? 

Ik onderdruk een zucht en werk me mijn bed uit. Opa weet van niets en dat hou ik maar zo. Piep kraak zegt mijn lijf, en ook de trap. Aart zit inderdaad op het toilet boven een geurende warme massa. "Heyyy Oma!" begroet hij me met zijn lage peuterstem. Wat een schat. 

Ik doe wat ik moet doen en stuur Aart alvast naar zijn broer. Als ik even later naar boven loop komt Aart voorzichtig de trap af. De verkeerde weliswaar, want Aart kan het bordje nog niet lezen. Hij stond al bij het bed van zijn ouders, vervolgens bij dat van Oom Pieter. De goochemerds stuurden hem door naar oma. Jaja. 

Samen klauteren we naar boven waar Koen in mijn bed op ons ligt te wachten. Aart klimt verbluffend snel onder mijn dekbed en daar sta ik: ik pas er niet meer bij. "Wat moet ik nou?", vraag ik op mijn oma's.  De jongetjes verblikken of verblozen niet, het past niet, dat zie ik toch? "Ga maar bij Opa", stelt Koen nog voor. Ja, die ziet me aankomen.

Het is te zot, hier sta ik voor dag en dauw in het donker naast mijn eigen bed te gieren van de lach. Maar - wat denken ze wel, dan ken je je oma niet. 
Schuif maar op, ik kom tussenin, commandeer ik en zo gebeurt het.

Tot half zeven hou ik ze nog een soort stil, dan begint het spel van de sterke verhalen. Ik ontdek dat ik die vaardigheid zelfs in een zekere halfslaap beheers want de jongetjes lachen om alles wat ik zeg, vaak weet ik zelf niet wat. Als het maar leuk is, leve de vakantie. 

Om 7 uur stap ik over al mijn pedagogische overtuigingen heen en gaat de tv aan. Terwijl ik me veroorloof nog even door te sluimeren kijken de jongetjes gebiologeerd tv. En als ik even later naar beneden ga blijven ze liever bij opa liggen. 

"We hebben wel honderd filmpjes gezien", zegt Koen later tegen zijn moeder. Dat zal best. Ik heb vrijwillig honderd minuten van mijn nachtrust opgeofferd. Met alle plezier. 
En dat voel ik nog de hele dag.