Kentekenplaat

Kentekenplaat.

September 2008. Arie en ik zijn onderweg naar Amerongen, hebben de radio aan want het is Prinsjesdag. Van de troonrede val ik in slaap.  Ik word wakker op het moment dat we door een motoragent van de snelweg af gedirigeerd worden.  In niet mis te verstane gebaren maakt hij ons duidelijk dat we hem maar even moeten volgen, de snelweg af. Richting vrachtwagenparkeerterrein, en daar parkeren.
Verbaasd staan we naast de auto. We zijn ons van geen overtreding bewust. De agent is kort en bondig. Hij heeft ons van de weg gehaald omdat we geen kentekenplaat op onze fietsendrager hebben. Dat is strafbaar. Arie reageert zoals we dat kennen van “Blik op de weg”. Hij dist een geloofwaardig verhaal op over de geleende aanhangwagen van vorige week. Daardoor zit die plaat er nu toevallig niet op. “Maar we hebben er altijd één in de auto liggen,” stelt hij de agent gerust. Die wil dat wel eens zien. Moeiteloos tovert Arie zowel de kentekenplaat als een rol ijzerdraad tevoorschijn. Die plaat kan zo gemonteerd worden. Onder het toeziend oog van Oom Agent. Deze besluit het voor deze keer bij een waarschuwing te laten. Dat bespaart ons een boete van €115. Opgelucht halen we adem, beleefd nemen we afscheid.

We rijden weer en herkauwen het hele incident nog eens. En we doen een verrassende ontdekking.  Arie heeft namelijk voor die geleende aanhangwagen de plaat uit de auto gebruikt – en absoluut niet die van de fietsendrager. Hij heeft zijn verhaal zo overtuigend gebracht dat hij het zelf geloofde en ik ook, maar er is geen woord van waar. Dat brengt ons bij de vraag waar die kentekenplaat dan wel gebleven kan zijn. Gestolen? De auto heeft een uur geparkeerd gestaan met de fietsen er op. Er af gerammeld? Onbestaanbaar. Waar is die plaat? We komen er niet uit en eerlijk gezegd, het zit ons helemaal niet lekker. Want als we onze kentekenplaat kwijt zijn, wie rijdt er dan nu mee rond? Ik heb nota bene, toen we daarstraks voor de brug moesten wachten, de achterlichten gecontroleerd: zat die plaat er toen nog op? Wat voor kleur heeft-ie eigenlijk, wit of geel? Ik wist niet dat je uren over een kentekenplaat kunt praten, maar wij doen het.

Eenmaal thuis vertellen we ons avontuur aan Jaap-Willem en Pieter. “Oh, die kentekenplaat heb ik er af gehaald toen we de boedelbak huurden”, zei Jaap. Dat was in juni. Waar is die plaat dan nu? Tja, dat weet hij niet. Pieter is destijds meegereden om de boedelbak terug te brengen. Hij heeft het ding er, weet hij 100% zeker, niet afgehaald. Zucht. Dat betekent dat de plaat er gewoon niet meer is. Het enige dat we wijzer zijn is dat hij vandaag niet gestolen of van de auto afgevallen is.

Een dag later rijd ik op de fiets naar school. Langs de boedelbakverhuur. Ik aarzel geen moment en stap van mijn fiets. Binnen informeer ik bij de bediende of er nog kentekenplaten bij de gevonden voorwerpen liggen. “Van wanneer?” wil ze weten. “Juni”, mompel ik weinig hoopvol. “Wat is het kenteken?” is haar volgende vraag. Aiai… “Iets met XP er in” (dat nummer wil maar niet landen in mijn brein. XP komt in ons vorige en ons huidige kenteken voor. Wij zijn in onze gesprekken inmiddels zover gezonken dat we niet eens meer zeker weten of het kenteken eigenlijk wel klopt) Mopperend verdwijnt de vrouw naar achteren om even later terug te keren met…. onze witte kentekenplaat waarop ook nog het juiste nummer!
Opgelucht grinnikend wil ik het ding in mijn fietstas stoppen om vervolgens naar school te fietsen, maar dat past dus niet. Een kentekenplaat hoort nu eenmaal op je auto.