Druk in mijn hoofd

Het is nog kerstvakantie, de dagen vliegen voorbij. Op de valreep van een dag sjees ik nog even als een speer naar het winkelcentrum. Nu probeer ik toch weer op twee plaatsen tegelijk te zijn, realiseer ik me. Ik leer het nooit.

De drogist. Ik weet wat ik nodig heb, heb het snel gevonden en wil graag meteen afrekenen. Niks lekker even shoppen. Dapper doe ik alsof ik geen haast heb en beantwoord glimlachend de vriendelijke groet van de juffrouw achter de toonbank. Terstond wordt deze door haar collega opzijgeschoven. Dat moet af, wijst die naar een klusje en neemt plaats achter de toonbank. Kan gebeuren. 

Maar dat ze me niet een keer aankijkt, zwijgend mijn toch leuke bedragje intikt, flauwtjes informeert of ik een tasje wil (#needanku) en vervolgens het tasje tevoorschijn haalt valt voor mij ver onder de noemer klantvriendelijkheid. Het overbodige tasje wordt vervolgens zonder toelichting terug onder de toonbank gefrommeld.

De winkeljuffrouw (oh, prachtig dat gedateerde woord hier te bezigen) overlegt, op fluisterniveau en intussen rommelend met tasje en pinautomaat, met haar baas over een belangrijke bestelling die dringend vandaag nog moet gebeuren en wenst me dan, nog steeds zonder me aan te kijken - nee, ze wenst me niks. Ik mag gewoon gaan. 

Nijdig sta ik weer buiten. Dit is de stad. Wat ben ik al die jaren toch verwend in mijn dorpswinkeltjes. En hier ga ik dus niet meer heen. Nee, ik bedenk me. Ik ga het haar zelf vertellen: dat ik er niet meer heen ga. Nu!

Daar ben ik weer. Vragend kijkt ze me aan. Ik oog als een en al vriendelijkheid - maar zeg niets. Heb ik iets verkeerd gedaan, vraagt ze? Nee, u deed of ik er niet was en dat vond ik niet prettig. En ik vind het wel zo eerlijk u dat te vertellen voordat ik met iemand over u praat. 

Ze krijgt gelukkig een hoofd als een biet. En ik haar excuses welke ik hoffelijk aanvaard. Ik heb het zo vreselijk druk in mijn hoofd, legt ze uit. Ik ook, antwoord ik met mijn eeuwige glimlach. 

Ik hoop dat ze zich nog de hele avond zit te schamen.