Absoluut niet blij ben ik wanneer ik erdoorheen moet. Lopend, op de fiets of met OV, dat maakt niet uit. Ik vind het niks. Bij gladheid kan ik niet lopen, op de fiets ben ik bang dat ik val of erger nog, moet lopen. Moet ik met de trein dan weet ik van tevoren dat ik eindig als mijn eigen OV-Tomtom, soms met urenlange vertraging. Het liefst zit ik nog in de auto of in de bus als het sneeuwt, dan weet je aardig wat je kunt verwachten en daar hou ik wel van. Niet te veel haasten, en dan kom je nog een heel eind.
Ik ben heus geen weervrouw: ik kijk gewoon omhoog naar het schuine dakraam, en zodra ik wakker word weet ik het. Het heeft gesneeuwd. En niet een beetje. Mooi is dat. Studiedag in Amsterdam vandaag. Al is het telkens een flinke reis per bus en trein, ik heb er nog niet één keer spijt van gehad. De hoorcolleges, de ontmoeting met medestudenten en de uitwisseling van kennis en ervaringen verrassen me keer op keer door de herkenning, de groei, de inspiratie. Samen leren verveelt nooit. En dan vandaag. Code oranje. Dat is niet rood. Geen paniek, geen weeralarm. Ooit moest ik voor een studiedag naar Zwolle en juist op die dag stond heel Nederland vast door de sneeuw: ik bleef thuis. Net als vele medestudenten. Sommigen heeft het een jaar gekost om de lesstof van die ene code-rood-dag in te halen. Thuisblijven doe je niet zomaar.
Maar nu? Het weerbericht heeft de sneeuw netjes voorspeld, ik mag me niet verrast voelen. Ik wilde er niet eerder over nadenken dan op het moment dat ik de witte wereld in kijk en dat is nu. En wat ga ik doen? We skypen om acht uur, mijn leermaatje en ik. Zij woont boven Amsterdam en daar is nog niets gevallen. Ze gaat zo rijden om op tijd op de Hogeschool te zijn.
In Zeeland sneeuwt het volgens de berichten al dramatisch. En ik zit er tussenin, als ik naar buiten kijk heb ik visioenen van slippende auto's, ik zie op Twitter dat er zojuist alweer een van de Lekdijk afgegleden is. In Streefkerk rijdt geen bus vanwege een botsing. Tel uit je winst. En dan de bevroren wissels, ik kan er niets aan doen, ik vertrouw de NS niet onder de 2 graden en daar heb ik gegronde redenen voor. Mijn besluit groeit - en staat vast: ik blijf thuis. Maar wat nu? Ga ik gewoon zitten studeren en vogel ik later uit wat ik allemaal gemist heb? Ik krijg het er even Spaans benauwd van.
Het komt allemaal terecht. Dankzij een slimme medestudent met eindeloos geduld en voorzien van mooi digitaal materieel kan ik onbevroren de lesdag bijwonen. We skypen! Dat is modern telefoneren via de computer, vandaag zelfs met camera-ondersteuning. Lekker warm in mijn eigen werkkamer weet ik me verbonden met mijn klas. Zodra ik in beeld kom roept iemand: "We missen je, Nely!" Nou, dat hoeft niet meer, want ik ben er bij. Mijn reddende engel plaatst de camera zo dat ik met regelmaat mijn medestudenten kan zien en dat ik in het bijzonder de docent voor het bord kan volgen. Als er gestemd moet worden steek ik gewoon mijn vinger op en ja hoor, ik word gezien! Zelfs mijn stem telt.Tijdens het interactieve deel van de ochtend word ik me meer en meer bewust hoe vaak ik iets te zeggen heb. Zinvol of niet, het meedenken komt bij mij uit mijn mond. Maar niet vandaag. Staat het geluid zo zacht? Horen ze me niet? Of vindt mijn klas het eigenlijk wel lekker rustig? Op een strategisch stil moment kan ik me niet meer inhouden en ik roep naar mijn laptop: mag ik ook wat zeggen? Nee, zegt de docent en gaat onverstoorbaar verder met zijn verhaal. Mijn klas lacht en ik lig dubbel. Zo zot is het. Nog even en ze zetten de camera uit, ik hou me gedeisd. En tot mijn opluchting hoor ik even later iemand precies datgene zeggen wat mij zojuist zo hoog zat. Dat leer ik dus ook mooi even vandaag, dat als ik mijn mond eens houd iemand anders zijn - of zelfs mijn - zegje kan doen.
Mijn studiegenoten zwaaien en lachen naar het scherm voordat ze naar de lunch vertrekken. Jammer, die loop ik nu mis. Het hoorcollege begint om twee uur. Kan ik beneden even een boterham wegwerken. Veel sneller dan ik verwacht hoor ik de bel van de Skype alweer. Ik ben weer online! Op de voorste tafel in de zaal, met fraai zicht op de spreekster en op het scherm. Dit gaat goed komen! Mijn engel laat zijn iPad even de zaal rondkijken, ja, ze zijn er allemaal. Alleen ik niet, en toch wel. Het hoofd van de opleiding komt een kijkje bij het scherm nemen. Ik hoor mijn voice-over uitleggen dat Nely vanwege het weer is thuisgebleven en toch alles mee-leert. Ik zie een gezicht tot vlakbij het scherm buigen en zwaai. Verrast trekt het hoofd zich weg en lacht: He, daar zit ze! Ik zwaai nog maar eens.
De twee uur die volgen moet ik alles op alles zetten om alert te blijven. Dit is echt niet te vergelijken met een middagje college. Hoe houd ik mijn gedachten erbij, hoe snel zoek ik (alleen maar!!) relevante informatie op, hoe blijf ik op mijn stoel zitten, o ja - even gauw beneden koffie halen en o help, daar gaan we alweer. Wanneer de spreekster aankondigt dat we ter verduidelijking naar een filmpje gaan kijken ruik ik al lont: dit ga ik niet meemaken. Ik zie de spreekster. Ze kijkt opzij naar het scherm. Dat zie ik niet. Ik hoor wel het geluid, een Engelstalige uitleg over een psychologisch experiment. Ik google als een razende maar kan het juiste filmpje niet tijdig ontdekken. Het moet heel grappig zijn want de zaal ligt in een deuk. Van mijn studiegenoot krijg ik na afloop keurig de gegevens waardoor ik mijn kennisleemte in dezen nog kan aanvullen. Eens zien of ik het dan ook zo leuk vind.
Het afscheid is roerend. De groep gaat aan de decemberborrel en vertrekt lachend en zwaaiend uit mijn beeld. Buiten is het gestopt met sneeuwen. De strooiwagen rijdt voor de zoveelste keer langs. En ik zit hier lekker warm achter mijn bureau. Ik heb niets hoeven missen, in één moeite zelfs een geluidsopname in mijn computer opgeslagen. Een prachtig resultaat, tevens begin van de volgende opdracht. Wat ben ik dankbaar voor de genereuze ondersteuning door mijn medestudent(en). Dit had ik vanochtend niet durven denken!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten