Uit de vakantiepost 5 - zomer 2012

Held

We zijn op het strand. Heerlijk rustig is het hier altijd. Zon, zee, lucht. 
Ik zit lekker met m'n camera te rommelen, plaatje hier, fotootje daar. 
Pieter en zijn vader spelen een potje voetbal op het harde zand. 
Elise leest.

Ineens  - rauwe paniekgeluiden... In zee, vier kinderen – ze schreeuwen!! 
De vloed komt snel over de zandbanken heen en de kinderen kunnen niet terug komen. 
Ik leg mijn camera weg, ga staan. Voel de paniek en weet me machteloos. Help!

Pieteeeer, Piet!!, gil ik, brul ik, m'n stem slaat over.

Pieter hoort me. Hij kijkt mijn kant uit, kijkt naar de zee en begint te rennen. Nog meer mensen rennen.  Chaos. Hier ben ik altijd bang voor. Dat gaat nooit over. De zee is je vriend niet.

Het loopt goed af. Een man of drie zijn er snel bij. 
De kinderen konden ineens niet meer staan. Ze konden ook niet zwemmen. 
Ongedeerd komen ze aan land, begeleid door een vader, zijn t-shirt nog aan, een moeder in haar lange jurk – alles kleddernat en iedereen over de rooie. 
In minder dan geen tijd is alles voorbij. Het strand oogt weer net zo rustig als zeven minuten geleden. 

Ik slik, slik nog eens, veeg een traan weg. Voel m'n knieën knikken. 
Pieter komt op zijn gemakje aangelopen. Maakt het spierballengebaar met zijn rechterarm en zegt met een brede grijns: “Baywatch!” En dan, stomverbaasd: “Sta je nou te huilen?”