De tweede van links kreeg niets, dacht ik....

Onlangs verkreeg ik een mooie lens waarmee ik, 

zo werd me beloofd, 

de zwaluwjongen zou kunnen vastleggen wanneer ze door de ouders 
gevoerd werden 

Dat leek me prachtig, 

ik verheugde me er enorm op 

Of ik deze vrijdagochtend tijd had?, vroeg mijn gids in dezen 

Nu is sinds kort vrijdag de oppasdag 

dus nee, ik ben verhinderd 

Per App beschreef mijn gids waar in de polder ik 

deze week 
de jongen zou kunnen bespieden 

en vastleggen 

In de spijtige wetenschap 

dat ik deze dagen de polder niet in zal gaan

kon ik wel juichen 
toen ik op het Zeeuwse buurdak 
deze vier jonge zwaluwen ontwaarde 

Ik had alles bij me om ze vast te kunnen leggen, 

het Appje met tips onder handbereik 

en zie daar.... 

een half uurtje geluk 

De regen joeg me naar binnen 

Ik probeer nu ik terugkijk te doorgronden 

wat me vanmiddag opviel: 

ik heb steeds scherpgesteld 
op het tweede jong van links 

- dat diertje heeft niet één keer iets aangeboden gekregen 

Zou hij ondeugend geweest zijn? 

Zijn maaltje vloog hem voorbij

Toch, nu, op de foto zie ik 

zijn moeder landen op zijn snavel, 

gelukkig maar 

Mijn hart stal hij, die kleine vogel, 

op het moment dat hij daar

op de rand van het dak even losjes 

achter zijn oor krabde. 

Ik doe het hem niet na

Kijk dan:

mijn eerste serie, 

niet volmaakt 

maar wel

een fantastische ervaring!