Krap een half jaar na ons vertrek uit Nieuw-Lekkerland zijn we vandaag voor het eerst “echt” terug.
Arie mag vanochtend de dienst, aangepast voor mensen met een verstandelijke
beperking, leiden. Bijzondere gasten zijn de leden van het Singelkoor uit
Dordrecht.
Om
vervoersredenen (sommigen van de gasten zijn voor dag en dauw al op pad) begint
de dienst aan half uur later dan anders. Niet iedereen heeft dat kennelijk in
de gaten gehad, want als wij ruim voor tijd aankomen is het al gezellig druk in
de hal. Er is koffie voor de vroegkomers, waar vind je dat, je zou er elke week
eerder voor opstaan.
De dienst is
in alle opzichten bijzonder. Om te beginnen voor de gasten van de doelgroep met hun familie. En voor de doopouders, twee zussen met hun gezinnen,
hoe vaak maak je dat mee? Voor Arie, omdat hij nu als gastpredikant doopt en weer op de preekstoel staat die veertien jaar lang de “zijne” was. Voor mij,
omdat ik niet even tussendoor naar huis kan lopen om nog iets (of iemand!) op
de te halen. Voor onze voormalige gemeenteleden, die ons hartelijk begroeten en
allemaal willen weten of we al een beetje gewend zijn (en het antwoord is ja!). Kortom wellicht voor ons allemaal.
Direct bij
binnenkomst zie ik al een bekende in het Singelkoor. Corinne, die sinds een paar jaar op De Lage Waard gastlessen over het Down Syndroom
verzorgt, heeft mij ook al gezien. Dat is gezellig
binnenkomen, we zwaaien en schudden handen. En zingen dat ze kan!
In een
dienst als deze heeft de visuele invulling van het bijbelverhaal een prominente rol. Vandaag gaat het
over Zacharias, die bezoek krijgt van de engel Gabriel. Arie heeft ooit wierook meegebracht uit Egypte en dat fungeert heel toepasselijk als reukoffer. Voordat het zover is hebben enkele gemeenteleden al gealarmeerd in het rond zitten snuffelen. Brand??? Nee, koster Kees heeft de kooltjes alvast aangestoken en dat riekt nogal. Gelukkig voor niemand reden om serieus alarm te slaan. En ook: helemaal echt, want zodra de wierook-korreltjes op de kooltjes vallen verspreidt zich een bijzondere geur door de kerk. Het koor zingt de sterren van de hemel en oogst na het laatste lied een welverdiend applaus.
Na de dienst is er koffie voor iedereen. De doopouders worden gefeliciteerd en Arie en ik maken vele praatjes. Voor ons gevoel nog altijd te weinig, na afloop evalueren we wie we zoal gemist hebben. Dat zijn er heel wat, jammer. Eerder ervoeren we dit ook al, wanneer we van de ene pastorie naar de andere verkasten: de tijd dat we er thuis waren blijkt voorgoed voorbij en toch zijn we voor altijd met elkaar verbonden.
Tevreden rijden we huiswaarts. En nog later genieten we na met de filmpjes die ik maakte uit de bank (hoorde ik nu zeggen dat Zacharias de naam van zijn zoon op zijn iPad schreef??)
Voor wie het leuk vindt, hier zijn ze.
