Bimbam

Toen we in 1985 van Roosendaal naar Domburg verhuisden kochten we bij een antiekwinkel een klok met een bimbam. Dat leek ons gezellig en de klok vonden we mooi bij ons nieuwe huis passen.

Onze eerste ontdekking was dat je zo’n klok iedere week moet opwinden. Dat schiep al snel een band, want als we het vergaten hoorden we de klok niet en dat vonden we nu juist zo leuk. In de loop van de tijd (om dat woord hier functioneel toe te passen) werd ons duidelijk dat de klok niet altijd even goed wist hoe laat het was.

Op een dag kwamen we in de buurt van de antiekwinkel en brachten we onze klok bij haar vorige baas. Die beloofde ernaar te kijken en na een tijdje konden we haar weer ophalen. Dat daar heel wat tijd in ging zitten mag duidelijk zijn, een uur heen en een uur terug rijden, we waren er zoet mee.

De eerste weken na thuiskomst liep de klok braaf op tijd. We genoten van de bimbam, zoals het klokje thuis bimt bimt het nergens. Tot ons verdriet verdween mettertijd echter weer de precisie van de klok. Ze bimde zo nu en dan, stond stil als het haar uitkwam en op een dag - wanneer precies weten we niet meer, maar het gebeurde – stopten we met opwinden.

We verhuisden naar Nieuwendijk waar onze klok een mooi plekje kreeg. Er kwam iemand op ons pad die er verstand van had en die nam haar een tijdje mee voor observatie. Tot onze blijdschap bleek een reparatie mogelijk en op een dag kregen we onze opgelapte klok weer thuis. Ze tikte en bimde als voorheen en wij begroetten haar als een oude vriendin. Welkom thuis.

Tegen de tijd dat we naar Nieuw-Lekkerland verhuisden stond onze klok weer stil. 

En ons verstand ook, op het moment dat ze haar nieuwe plek aan de Lekkerlandse wand betrok en spontaan begon te lopen. Terstond voelden wij ons thuis in de Dorpslaan, want zoals het klokje thuis tikt…

Evenwel, ergens in de loop van de veertien jaren die onze klok daar aan de muur hing hield ze het voor gezien. Geen kik, geen tik, geen bimbam kwam meer uit haar houten binnenste. 

Wij wenden er aan, zoals je went aan een bril. In het begin was het vreemd maar gaandeweg werd het gewoon. Soms wees het bezoek ons er op dat de klok stilstond. Ja, spraken wij dan, dat klopt, onze klok doet het niet meer. Twee keer per dag wijst ze de juiste tijd aan, daar doen we het mee. En het meest van al misten wij de knusse bimbam van weleer.

Bij ons afscheid van Nieuw-Lekkerland kregen we een juweel van een moderne klok aangeboden. Met tik, met bimbam,  wat waren we blij. We kregen terstond zin in de verhuizing. Gauw naar ons nieuwe huis, aan de muur met die klok en – thuis zijn we. Want zoals het klokje …

Ikea was er goed voor. We zochten en vonden een mooi boekenwandje dat bij onze nieuwe stoere klok paste. Eindelijk hing en stond alles. Stil zaten we met elkaar te genieten van de tik en de bimbam van onze nieuwe huisgenoot. Prachtig geluid.

Na een paar dagen viel het ons op dat de tijd minder snel ging dan zij werd aangegeven. Liep de klok voor? Hoe kwam dat en wat konden we er aan doen?

We informeerden bij de klokkenwinkel en leerden dat het een kwestie is van eenvoudig een schroefje verschuiven. Dat schroefje bevindt zich op de slinger.

“O ja, zo’n klok hebben mijn ouders ook, het heeft geloof ik twee jaar geduurd voordat die gelijk liep”, grinnikte Elise. Dat gaat ons natuurlijk niet gebeuren, hoe moeilijk kan dat nou zijn?  Het schroefje werd verschoven. En nog eens. En nog eens.

Inmiddels zijn we vier maanden verder en we wennen er al aan. 

Aan het huis met haar eigen geluiden. 

Aan onze nieuwe kerk die hier niet naast de deur staat. 

Aan het gezellige geluid van onze bimbamklok. Gevolgd door een tersluikse blik op keukenklok of polshorloge. We glimlachen naar elkaar en drinken onze koffie of ons wijntje.

Gezelligheid kent geen tijd.