Uit het archief. Hoe ik voor het eerst op Station Zwijndrecht belandde

Retourtje Nieuw-Lekkerland - Amsterdam 

februari 2012

6.30 u: de wekker. Keurig op tijd om bus 90 van 7.20 u te halen. Ware het niet dat die doorrijdt en me bij de halte laat staan. 
Zes minuten later stap ik in bus 19, en zo reis ik via Dordrecht i.p.v. Utrecht naar Amsterdam. Geen bus maar trein vandaag. Vanuit mijn plaatsje bij het raam zie ik de zon stralend opkomen boven een witte wereld. Ik probeer intussen mijn huiswerk te redden. Duizend woorden, waar haal ik ze vandaan? Bij zeshonderd ben ik in Amsterdam.


Onze studiedag is als steeds intensief en leerzaam. Kwantitatief onderzoek, daar heb ik geen aanleg voor geloof ik. Vervolgens het hoorcollege over leerperspectieven en veranderingen, precies onder mijn after-dinner-dip. En dat zonder dinner.


De terugweg voert me door Warmond, waar mijn moeder woont.
 Eerst weer de trein. Ik zie de zon prachtig onder gaan boven een witte wereld. Jammer, geen camera bij me. Dan de bus. Die rijdt net voor mijn neus weg. De tweede al vandaag. Weer wachten. Bij de Hema van station Leiden koop ik tussen de bedrijven door een paar handschoenen. Ik heb een paar aan met bij elke vinger een gat, warm is anders bij min acht.

Het wooncomplex waarin mijn moeder huist ligt tien minuten wandelen van de weg. Ik zie mezelf lopen. Met mijn rode wielenkoffertje door het bos. In mijn eentje door de sneeuw. Net een verhaal van W.G. Van der der Hulst. 
Zoals je van dit verhaal mag verwachten word ik door mijn moeder onthaald op een heerlijk avondmaal van aardappeltjes met prei en een balletje gehakt. Zelf kook ik dat zelden. Alleen daarom al dubbel lekker.


Dan is het tijd om mijn reis te vervolgen. De wandeling, de bus, de trein. 
Nu heb ik vandaag al meer getreind dan me lief is: met dit weer kan je beter in de bus zitten. Die rijdt tenminste, ook al liet hij mij vanochtend dan in de Dorpslaan staan. 
Afijn, de trein, ik was er al bang voor. De intercity van Leiden naar Dordt rijdt vanavond niet verder dan Zwijndrecht, terwijl hij daar officieel nooit stopt. Laat me raden: wisselstoring. 


Ik bel mijn eigen chauffeur thuis, hier sta ik, ik kan niet anders. Uitgerekend hier. Hij komt me halen. Wat bof ik toch.
 Op het moment dat ik mijn OV-pas langs de scanner haal en zo mijn reis beëindig hoor ik een stem: "Dames en heren, de intercity uit Leiden die zojuist op spoor 2a is gearriveerd vertrekt over enkele minuten naar Dordrecht." Ik zou het niet geloven als ik het niet zelf gehoord had.



We rijden de polder weer in. Min dertien is het buiten. Binnen een graad of achttien, en we rijden tot vlak voor de deur. En daar kan geen trein of bus tegenop.