Bij de tijd, uit de tijd, op tijd

Tot voor kort was een horloge iets dat oudere mensen om hun pols droegen. Bij jongeren kwam je zoiets niet tegen, die gebruikten hun mobiel om te weten hoe laat het was. Maar tijden veranderen! Ineens zijn ze er weer. Horloges zijn hip. Hoe groter en opvallender de klok hoe jonger de drager, heb ik ontdekt. Zonder horloge ben je tegenwoordig uit de tijd.

In de aanloop naar dit blogje verricht ik online enige research. Ik ontdek iets dat ik absoluut nog niet wist, namelijk dat ik voor mijn horloge een horlogebox of een watchwinder kan aanschaffen. Van een horlogebox kan ik me nog wel een voorstelling maken maar wat is in vredesnaam een watchwinder?? Dit is, zo lees ik, een uiterst handige accessoire voor een automatisch horloge. “Een watchwinder windt uw horloge op, voorkomt slijtage, zorgt voor een optimale olievoorziening in het horloge en is uiteraard een perfect opbergsysteem voor uw horloge(s)”

Ik ben nieuwsgierig geworden en zoek nu verder. Wat is er nog meer dat ik niet weet van horloges? Best veel. Alleen het aantal soorten al. Onder elkaar zie ik ze - in knalkleuren of van prijzig metaal, overzichtelijk geëtaleerd op alfabetische volgorde - voorbijkomen in de digitale horlogewinkel: Analoge, automatische, chronograaf-, designer, digitale, duurzame, duik- ,F1- , klassieke, kunststof, sport- , titanium, trendy en XXL horloges: vandaag besteld, morgen in huis voor een bedrag dat ik hooguit voor een nieuwe auto uittrek. Van een chronograaf horloge heb ik nog nooit gehoord. En wat maakt eigenlijk een horloge duurzaam? Werkt dat misschien op zonne-energie, zit er een (op)windmolentje op? 

Ik acht het niet nodig me hier verder in te verdiepen. Jarenlang behielp ik me zonder horloge, ik wist precies waar op mijn pad de klokken hingen en op een kwartier nauwkeurig hoe laat het was – ik was allergisch voor metaal en dus ook (dit was voordat het titanium gebruikt werd) voor horloges. Ik heb één horloge, met een stoere platte titanium kast. Ik kreeg het cadeau bij ons afscheid uit Nieuwendijk wegens bewezen diensten bij het Regenboogkinderkoor. Ik draag mijn horloge al die jaren trouw en met een warm gevoel van herinnering. Er hoort een batterijpasje bij “voor het leven”, als ik te veel achter ga lopen kan er gratis een vers accuutje in.  

In de zomervakantie laat ik mijn horloge links liggen. Ik neem het wel mee maar verder dan het plankje in de caravan komt het niet. We nemen de tijd om tot rust te komen, hoe vroeg of laat we leven is van ondergeschikt belang. Na de eerste week heb ik een aardig bruin polsje en dat alleen al bezorgt me een vakantiegevoel. Zodra we thuis zijn gaat mijn klokje weer om en ben ik weer bij de tijd.

Dit jaar verschilt van andere jaren: het is november en ik heb mijn horloge nog steeds niet om. De aanhoudende strijd met mijn beschikbare tijd en de studie heeft me tegendraads doen worden. De maat is vol, wat mij betreft. Zo lang ik mijn lege pols kan zien voel ik me vrij. Mijn horloge zit weggestopt in een zijvakje van mijn handtas. Ik weet heus wel hoe laat het is. En ik heb al helemaal geen behoefte aan een “horlogebox met stoffen inleg waardoor het horloge op een veilige manier kan worden opgeborgen”  Wat een flauwekul, zeg.

Twee weken geleden nam ik mezelf anders mooi te grazen. Ik stond bij de bakker in de rij en was enigszins gehaast: Elske en de jongetjes zouden op bezoek komen en ik wilde op tijd thuis zijn. In de winkel ontwaarde ik geen klok. Zonder nadenken deed ik een greep in mijn tas en blikte vluchtig op mijn eenzame uurwerk. Ik kreeg de schrik van mijn leven: het was al een uur later dan ik dacht! Snel rekende ik af, streepte een aantal minder dringende boodschappen van mijn lijstje en sjeesde naar huis. Om daar op de keukenklok drie kwartier eerder binnen te zijn dan gedacht. In mijn tas heerst nog de zomertijd.

Mijn persoonlijke leerpunt voor dit jaar is dat ik niet (meer) ga proberen op twee plaatsen tegelijk te zijn – want ik denk diep in mijn hart altijd dat ik dat wel kan, of tenminste een beetje.... Ergo: ik laat me niet meer terroriseren door de tijd. Hier en daar een beetje speling in mijn agenda en genieten van de mooie momenten, daar kom ik al een heel eind mee. Deadlines duren tenslotte maar even.

Maar wat het vrije gevoel betreft: ik geef het op. Een bruin polsje heb ik niet meer en vakantie is het nog lang niet. Dat horloge gaat weer om mijn arm. Flink zijn en doorgaan, de tijd tikt door naar september 2013. Wie dan leeft, wie dan zorgt – ofwel mijn tijden zijn in Gods hand. Hoe zal dat dan zijn? Wat zoek ik, wat wens ik me? Het droombeeld van een eeuwigheid aan vrije tijd? Of mijn agenda gewoon een onsje minder vol? Plan ik mijn afspraken minder krap, hou ik tijd over voor een boek of een mooie film? Maak ik dan de wandelingen waar ik me nu de tijd niet voor gun, langs de rivier waar we tegenwoordig vlakbij wonen? Weet ik duurzame contacten met familie en vrienden te onderhouden en krijg ik de tijd om mijn kleinkinderen op te zien groeien?

Ik ga slapen. Over vijf minuten ben ik een jaar ouder. Wie doet me dat in dezelfde tijd na? Dan zijn we tegelijk jarig!